شوهر من تا جایی خوبه ک من بش کارنداشته باشم هروقتم گیردادم بهش قهراموووون اداااااامه داربوده چون کلا تو ذاتش منت کشی نیس،،،اما وقتی مشکل نداریم ظرف وخونه وبچه داری وهمه کارمیکنه منم سعی میکنم زیاد کار ب کارش نگیرم،،،قبلا وقتی ناراحت بودیم ازهم چن روز صبر میکردم میدیدم از منت کشی خبری نیس خودم میرفتم اما الان اصلاااااا،،،قهرم ک میکنم بعد یکی دو هفته دوتامون خودمونو میزنیم ب اون راه الکی مثلا قهر نبودیم
اصلا براش،مهم نیست .اصلا انگار کنارش نیستم همه چیزش شده گوشیش
کثافتا😭
ماهم خيلي خيلي بحثامون زياد شده ازش متوقع خيلي زياد ،،،توجه و ابراز احساسات زياد ميخوام چون اونجور ك ميخوام نميبينم قاطي ميكنم الان ي ماهه همش قهر و دعواداريم اكثر مواقع اون مياد جلو همين ديشب موقع خواب الكي پيله كردم بهش هي گفت اخر شبه بذار بخوابم صبح ميخوام برم سركار ول نكردم بلند شد بره بيرون پشيمون شد دو س تا مشت كوبيد تو ديوار رفت نشست تواشپزخونه بعدش اومد نزديك يك ساعت بند بند وجودمو بوسيد و تو بغلش گرفت منو خوابيد
ما هم باهم تفاهم نداریم اصلا تو هیچی اما بخاطر بچها باید زندگی کرد چاره چیه
من با حرف یکی از کاربرا مخالفم ک میگه برو توخودت،،،اتفاقا بدترین کار قهر ک کردین اصلا انگار ن انگار بخند ببخیال بیخیال،،،اتیش میگیره مرد،،،،میبینه قهرش مهم نیس خودشم حرف میزنه
ما باهم قهر نیستیم ولی صمیمیم نیستیم
انگار مجبورمون کردن برا ادامه زندگی با هم
