برداره...بِبُره...محو کنه...!
همون بخشهایی از زندگی که
زورت نمیرسه فراموش کنی...
نمیتونی تلخیش رو نادیده بگیری
یا دردِ تجربهاش رو تحمل کنی!
جاهایی از زندگی که حتی بعد از سالها
ناامنی غریبی رو به جون آرامشت میندازه!
کاش آدم میتونست روح خودش رو بغل کنه،
دستشو بگیره و بگه:
«لطفا رنجهای منو، به یاد قلب و مغزم نیار!
بزار فقط یه کم،
فقط یه کم نفس بکشم و زندگی کنم.