درس هایی که تو ۲۶سال عمرم از زندگی یاد گرفتم:
با دوست صمیمی تون درد دل نکنید و رازهاتونو بهش نگید چون دوست صمیمی تونم دوست صمیمی داره و ممکنه رازهای شما رو به دوست صمیمی ش بگه
از هیچکس هیچ توقعی نداشته باشید هیییچ،حتی اگر بزرگترین خوبی ها رو به کسی می کنید به هیچ عنوان توقع نداشته باشید که خوبی شما رو با بدی جواب نده،همه ی آدم ها قدرشناس نیستن،به یکی که خوبی می کنید فقط به خاطر این خوبی کنید که دلتون میخواد اون خوبی رو بکنید نه به خاطر اینکه اون شخص اون خوبی شما رو حالیش باشه
اگر عاشق کسی هستید فقط در صورتی عشقتونو به اون شخص ابراز کنید که مطمئن باشید اون آدم نظر مثبتی نسبت به شما داره و یا حس خوبی به شما داره،اگر اون آدم از شما متنفر باشه یا حس بدی به شما داشته باشه به شدت پشیمون میشید که چرا بهش ابراز عشق کردید و درد این پشیمونی از درد عشقی که میکشید بیشتره،اگه اون آدم از شما بدش میاد بهتره که عشقتونو تو دلتون نگه دارید و هیچوقت بهش ابراز نکنید
هر احساسی که به خودتون داشته باشید دیگران هم همون احساس رو به شما پیدا می کنن،اگر خودتونو زشت می دونید دیگران هم شما رو زشت می دونن،اگر خودتونو آدم جذاب،باهوش،بی عرضه،بد هیکل و... می دونید دیگران هم همون نظر رو نسبت به شما دارن،پس سعی کنید همیشه نظر مثبتی به خودتون داشته باشید
اگر دچار خودبزرگ بینی و غرور بیجا بشید جوری با سر زمین میخورید که دردش تا مدت ها از بین نمیره،هیچوقت مغرور نشید
همیشه اولویت اولتون خودتون باشه،هرچقدرم یه نفر براتون مهم باشه به احساساتتون غلبه کنید و خودتون رو در اولویت زندگی تون قرار بدید بعد اشخاص دیگر رو
اونی که براتون می مونه خانواده س،هیچوقت خانواده رو به کسی ترجیح ندید
کار امروزو به فردا نندازید وگرنه اون فردا هیچوقت نمیرسه
