حسادت نمیکنم دوستان ولی خسته شدم از مقایسه ها. هر جا میریم همه چشما روی اونه. همه به حرفاش گوش میدن. همه بهش توجه میکنن. همه احترام میزارن بهش. همه وقتی نیست احوالشو میپرسن. و تمام اینا بخاطر ظاهر زیباشه. با اینکه گاهی بی ادبی میکنه، بیکاره ، بی احترامی میکنه گاهی، تحصیلات نداره، اشتباه توی گذشتش زیاد داشته و... اما اینا اصلا واسه دیگران مهم نیست چون اولین چیزی که آدم میبینه ظاهر طرفه.
حس های زیبایی که هیچوقت به من دست نداد. درسته من باهوشم ولی خب چرا اینقد ما متفاوتیم؟؟ کاش من پنجاه درصد از زیبایی اونو داشتم. موهاش ، پوستش چشماش ، بینیش ، لباش، اندامش و... همه چیش قشنگه اصلا ایراد نداره از لحاظ ظاهر. فقط نظر من نیستا همه میگن. من برعکسش پر ایراد. نمیگم زشتم ولی خب کلا چهرمون متفاوته. من یه چهره متوسط رو به پایین دارم.
اطرافیان خیلی مقایسمون میکنن از رنگ پوست گرفته تا قد و وزن و سر و زبون و ... مثلا میگن وااای شما خواهرید؟؟؟ چرا اینقد چهرتون باهم فرق داره پشت بندشم به خواهرم میگن تو چقد خوشگلی ماشاالله و فلانی و...
وقتی ازش فاصله دارم حالم بهتره. خیلی همدیگه رو دوست داریما ولی خب این چیزا هم آزارم میده. از طرفی باعث شده اعتماد به نفس خواهرم بره بالا و مال من بیاد پایین که این خودش مشکل سازه.
❗لطفا نگید عکس بزار نمیتونم.❗
