از اون ور خدا اون مریضی لعنتی رو بهم داده همه سرم منت میزارن از ششوهرم تا پدر و مادرم هیچ کسمنو حتی درک هم نمیکنه همه فکر خودشونن دلم میخواد گریه کنم
الهی.آره یوقتایی واسه منم پیش اومده هیچکی مراعات حالمو نکنه.مثلا موقع زایمانم...چقد آدم احساس تنهایی میکنه بین اینهمه خودخواهی اطرافیاش
😦😦😦😧😧😧
من خدا خودش تو سرم زده دیگه بقیه هم به یه طریق دارن کمکش میدن
هر کس به طریقی دل ما میشکند
من بیمارم ام اس دارم بابام میره داروهامو بگیره میگه کلی نشستمتا نوبتم بشه شوهرم میخواد ببرتم دکتر میگه حوصله ندارم بنزین ندارم مامانم میگه همه پولام شده برا تو
شوهرم مدام ناراحتم میکنه
ای کاش میمردم که هیچ کس نخواد برام کاری کنن
نمیخوام زنده باشم وقتی برای کسی مهم نیستم
من که سالمم شوهرم یکسره نا راحتم میکنه.این کلا توو ذاته مرداست.اگه ناراحتت نکرد عجیبه
شرایطت سخته گلم امیدوارم خوب بشی
شاید چون خودشون سالم هستن فکر نمیکنن با این حرف دلت بشکنه منظوری ندارن فقط یه حرفی میزنن
اما حق میدم بهت باید بهتر درکت کنن
عزیزم استرس و ناراحتی برای بیماریت خیلی بده
خیلی ناراحت شدم عزیزم
عزیزم کتابهای روانشناسی بخون بهت امید میده خیلی عالین
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
2 ثانیه پیش
5 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
