وارد جزئیات رابطه ام نمیشم
فقط در همین حد بهتون بگم به یه ادم افسرده تبدیل شدم که دیگه به هیچی امید نداره و فقط ارزو میکنه از دست اون ادم خلاص شه!
از طرفی من به خاطر شرایط بد مجردیم تن به ازدواج دادم و دوباره فکر رفتن به اون خونه عذابم میده.... واقعا سردوراهی بزرگیم... اینجوری با بدبختی ادامه بدم یا جداشم و زندگیمو بسازم... شما جای من بودین چه تصمیمی میگرفتین؟
بچه داری؟؟
نه .. پیش تراپیست رفتی؟بنظرم کمک کنندس هر دوتون برید اگه امکانش هست
برای خودم مستقل میشدم دستم تو جیب خودم میرفت ک نیازی ب کسی نداشته باشم بعد طلاق میگرفتم
اگه استقلال مالی داشته باشم
بتونم یه خونه اجاره کنم
جدا میشم
قید خانوادممم میزنم
خب جزئیات و بگو.اگه شوهرت مشکل جدی نداره وزندگیت درست میشه برو مشاوره اول افسردگیت و درمان کن بعد با شوهرت مشاوره برید و تلاش کنید .فکرنکن طلاق هم به این راحتی هستش
باید جزئیات را بگی
از کجا معلوم بعدش بدتر نشی
یه جا خوندم:
«روابط دوستانه یا عاشقانه تو باید عامل کاهش استرست باشن نه بیشتر شدنش. باید منبعی برای آروم شدن تو، پیشرفت، خوشحالی و آسون تر شدن مسیر زندگیت باشن. اونا باید باشن تا از زندگیت لذت ببری و حالت خوب باشه کنارشون. نه برعکسش. زندگی خودش به اندازه کافی سخت هست.»
