سپاسگزارم به درگاه خداوند.
این را بیش از آن که برای خودم بگم به جوانان میهنم میاندیشم؛
آنان که از دبستان تا بالاتر امیدها و دلخوشیها داشته و دارند که خودم هم دردکشیده هستم وقتی میبینم جوانی که باید دمادم يادمانهای خوش و بالندهای از بهترين روزهایش داشته باشد دردهای چندگانهای را ناچارن باهم دارد.
آموزش و پرورش کارآمد و درخور
آیندهی بی نگرانی از بازار کار
خودرویی که شایستهی ایرانیان باشه
دریافت خانهای از دولت همراه عژت
وام آسان و بسنده برای پیوند جوانان با سربلندی نه با صد درد و دلهره
آن دو گل تازه و با طراوت که به هم رسیدهاند به جای آنکه ساعاتِ دستکم کوتاهی را روزانه کنار هم و در آغوش گرم هم باشند از برای معيشت چند برابر میانگین جهانی روزگار و توان خودشون رو بگذارند و با این گرفتاری دچار دوری از هم و بر باد رفتن جوانی و بهرههایی که میشود داشته باشد میشن.
باز هم بگم؟!
آه کوهستانی از غم بر شانههایم دارم.
آه افسوس!