مهمان ناخوانده👿💀 اگه نمیترسی بیا⛔

میخونید بچه ها؟ بذارم بقیشو؟ یا رفتید؟

حرفای عموسلیمون مثلِ پتک هوار شدرو سرم ،با خودم گفتم :قطعا این عمو سلیمون چیزایی دیده و شنیده ولی به زبون نمیاره که من نترسم،داشتم تو ذهنم با خودم کلنجار میرفتم که با صدای عرعرِ الاغ به خودم اومدم و خودمون رو جلوی حموم خزینه دیدم ،الاغ رو بستیم به درخت و رفتیم داخل که عمو سلیمون اموزشهای لازم رو به من یاد بده . اون زمونا هیچ کس تو خونه اش حموم نداشت مثل الان نبود که هر وقت اراده کنی اب گرم و دوش و غیره به راه باشه حتی توی شهر هم هیچکس تو خونه اش حموم خصوصی نداشت ،اون زمونا همه میرفتن حموم عمومی (خزینه)با در چوبی بزرگ و دیواری از گل و اهک و ساروج ورودی هر خزینه دارای پله های متعدد ،باریک و مارپیچ بود وقتی از پله ها گذر میکردی وارد سالنِ رختکنی میشدی که سکوهای بلندی داشت وباید همونجا رخت ولباست رو از تن میکندی و لنگ میبستی و قبل از ورود پاهارو واردِ حوضچه ی ابسرد میزدی و اونوقت از در بزرگی رد میشدی و واردِ خزینه ی حمام میشدی جایی که حوضچه ی بزرگی از اب داغی که بخارش خزینه رو مثل سونا گرم و مطبوع میکرد و مردم که دورتا دور حوضچه مینشستن و با کاسه هایی از جنس مس اب رو بر سرو رویشان میریختن..

و همونجا حمام میکردن حتی چیزی به اسم دوش وجودنداشت و معمولا دلاک وظیفه ی شستشوو کیسه کشی و مشتمالی فرد رو برعهده میگرفت.چه روزگار سختی بود وقتی که با هزار زحمت از صحرا هیزم جمع میکردم و بار الاغ میکردم و هیزم رو در گلخند میسوزوندم تا اب داغ برای گرم خوانِ حمام محیا کنم دیگه بعداز دو سه هفته که کمک دستِ عمو سلیمون بودم حسابی فوت وفن کار دستم اومده بود ،تازه حمام یه جورایی برای ریه های من حکم دوا رو داشت چون بخار حمام نفسم رو تازه میکرد و برعکسِ سرما که باعث تشدید بیماریم میشد گرمای خزینه ی حمام مثل اب بود روی اتیش

پس بدا به حالت🤣

حالا بعیدم نیست بیان😗

روزها گذشت من تو کارم یه پا اوستا شده بودم ،سرشب میخوابیدم و پاسی از شب نگذشته عموسلیمون میامددنبالم و با هم میرفتیم که گلخند رو روشن کنیم اخه اون زمونا مردهای ده قبل از اذان صبح تا قبل از اذان ظهر به حمام میرفتن و زنهای ده از ظهر به بعد چون یک حمام بیشتر در ده وجود نداشت وحمام کردن مردم ده نوبه ای بود.سرم حسابی به کارم گرم بود و با وجود بیماری ریه که داشتم به شغلم عشق میورزیدم چون هم انعام خوبی میگرفتم هم به خاطر سید بودنم مردم برایم ناشتایی و خوردو خوراک و نذر ی می اوردن .روزگار بروفق مراد بود تا اینکه یه شب سرد زمستون که برف باریده بود تاکمر،عموسلیمون پیغام فرستاد که ناخوش احواله و باید تا وقتی حالش بهتر بشه خودم تنها برم و گلخندرو روشن کنم .شال و کلاه کردم و راه افتادم ،اینقد برف باریده بود که به سختی پاهامو تو برف جابه جا میکردم ،با هر سختی و جون کندنی بود خودمو به حموم رسوندم و در رو باز کردم ،واردِ گلخند شدم و هیزمهارو روشن کردم و همونجا منتظر نشستم تا اب داغ بشه و به سمت ِ حوضچه ی خزینه هدایتش کنم

فرستادم ان شالله مشکلت حل بشه