ارومه ، بجز امروز که خسته شدم و در برابر لجبازیش کوتاه نیومدم زنگ زد پدرش کلی گریه و دروغ بهم بافت و دوباره همه رو سرم خراب کرد
خیلی فداکاری میخواد
واقعا از خودم گذشتم
این ارامش اینطوری رو نمیخوام دوست ندارم
دیگه کار از کار گذشته بعدم بچه کسی دیگه که بچه خود آدم نمیشه که آدم زیاد دوستش داشته باشه اما از روی انسانیت بچه طرف رو هم قبول میکنه چون ازدواج دومتون هست اما هرچیزی جایی داره هم درس اون هم درس شما ولی این بچه سن بدی هست خب دمدمی هست و پدرش هم همش از چشم شما میبینه نمیدونم خدا بهت صبر بده ...
شما هر چقدرم محبت کنین بازم اسم نامادری رو دارین و متاسفانه مسئولیت شما خییییلی سخته....حالا ک قبولش کردی دیگه دلتو باهاش نرم کن هم اینکه حساسیتت کم میشه هم اون محبتتو درک میکنه و کم کم میاد سمتت حتی اگه نیومدم سن الانش جوریه ک شخصیتشو میسازه و از خاطرش پاک نمیشه خیلی کارت سخته و حساس....اگه واقعا نمیتونی کنار بیای و پدرشم حاضز نیست بده ب مادرش مجبوری جدا بشی..ولی سعی خودتو بکن مثل ی دوست کنارش باشی...نقش مادر رو نیاز نیست بازی کنی دوستش باش....
برنامه ریزی کن ک ب درسای خودتم برسی یا از پدرش کمک بگیر ... انشالله خدا کمکت کنه مشکلاتت حل بشه
چقدر خوب که یه نفر بهم اینجا حق میده
همه باهام دعوا میکنن چرا دوستش نداری خب دست خودم نیست
اژ طرفی همسرم خیلی برا دیدن پسرم قبلا اذیتم کرد
سر همین دخترش جرات نداشتم پسرمو بیارم ببینم
برا همین بی علاقگیم نسبت به این بچه زیاد تر هم شده
واقعا سخته بزرگ کردن بچه دیگران ولی درس خودت رو هم بخون حیفه پشیمون میشی مواظب باش ازت کینه نگیره انشالله مشکلاتت حل شه واقعا شرایطتون سخته چند سالتونه؟
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
