من کلا از بچگی خیالباف بودم یادمه ۶ سالم بود مهدکودک میرفتم همه چی از اونجا شروع شد
تا الان که ۲۲ سالمه ادامه داره
من خیالپردازی هام ناسازگارن درباره چیزایی که ربطی به زندگیم نداره خیالبافی میکنم مثلا خودمو جای شخصیت هایی که تو فیلم و سریالی دیدم میزارم یا سناریو اون فیلم رو که دیدم تو ذهنم جور دیگه بازسازی میکنم
یا حتی خودمو جای شخصیت و کارکتر دنیای یه بازی تصور میکنم
من خیالپردازی هام تو تخت و رخت خواب درحالی که چشمامو بستم نیست من تو واقعیت عملیش میکنم😅
کسی هست مثل من باشع ؟
اره
انقدی که بعضی وقتا وسطش میزنم تو سر خودم و خجالت می‌کشم
در حدی که یه پسر پنج ساله و یه دختر توراهی دارم🤣🤣🤣💦
!
پس چرا من شبا از خستگی سریع بیهوش میشم؟
دوستمم میگه اینطوریم ! پس چرا من نمیتونم؟یعنی قوه ی تخیلم ضعیفه؟
من بلند بلندم حرف میزدم اما بیست و یکی دو سالگی یهو تموم شد! یه مدته دوباره شروع شده
اسم کاربریم گویا همه چیزه
در حد آنه شرلی
بله عزیزم منم عین شما همینقدر خیال پردازی میکنم و توی خیال غرق میشم و تنهاییمو با خیالات پر میکنم
همشم چیزایی که اتفاق نمیوفتن رو الکی تصور میکنم و یه داستان خیالی برا خودم میسازم و ادامه میدم،بعضی وقتا انقدر غرق خیال میشم که تو زندگی واقعیمم تاثیر میذاره
یاد اون شعره افتادم که میگه:
در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
میرسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست
این وصف منه دقیقا
در حدی که از ۴ سالگی دوست خیالی دارم هنوزم باهامه 😐
وای منم ، خودمو جای شخصیت فیلم و رمان میزارم
همیشه
