لبه پرتگاه

بارها بهش گفتم می که تو باید کامل توضیح بدی که چه اتفاقی افتاده و چه کمکی از من می خوای تا من کمکت کنم 

نمی دونم واقعا من اونجا حتی صدام و بلند نکردم که یهو جمعیت نترسه هول کنند یه اتفاقی بیفته ولی خوب کسایی که اطرافم بودن کامل فهمیدن که چی شد چون قشنگ صدای در رفتن ضامن کالسکه اومد 

امشب

از همسرم خواستم که بریم پیش یه مشاور یا هرکسی که خودش قبول داره باهاش صحبت کنیم مشکل مون رو حل کنیم

قبول نمی کنه می گه وقتی خودم اینقدر می فهمم چرا باید برم به یکی دیگه بگم که مشکلم رو حل کنه می گم اصلا شاید مشکل از منه من میخوام مطمئن بشم چون دچار دوگانگی شدم دیگه واقعا نمی فهمم چی درسته چی غلطه

داستان امشب 

پسردایی من از خارج از کشور اومده و ما می خواستیم بریم دیدنش 

مادرشوهرم هم می خواست بیاد ( مادرشوهرم خاله من هست) 

شوهرم به من زنگ زد که سه تایی با هم بریم تو برو خونه مامانم از اونجا شام می خوریم بعد می ریم 

واقعیت من دوس نداشتم برم اونجا بنابراین کار رو بهونه کردم و گفتم گرفتارم دم رفتن می یام که اسنپ بگیریم مجدد همسرم زنگ زد که می خوای اگر تو کار داری اصلا نیا 

واقعیت من دوس داشتم برم دیدن پسر دایی ام. ما بچگی روزهای خوشی با هم داشتیم چند سالی از من کوچتره و یادآوری خاطرات برای هر دو مون شیرین هست دقیقا مثل برادرم می مونه 

گفتم نه می یام اونجا 

همسرم ناراحت شد و گفت که برای پسر دایی ات کار نداری اما اگر بخوای شام بری خونه مامان من کار داری

علت اینکه من دوس ندارم زیاد اونجا برم اینه که من و همسرم یک سالی اوایل ازدواج با مادرشوهرم زندگی کردیم و از خانواده من دور بودیم و متاسفانه مادرشوهرم منو خیلی اذیت کرد و توقع داشت که دیگه من خونه و زندگی و بچه ها شو جمع و جور کنم ( خاله من غیر همسرم ۴ تا بچه کوچکتر داره) اما من واقعا نمی تونستم من توی خونه پدرم تا حالا لباس بابامو نشسته بودم. این شد که مدام مادرشوهرم سر این موضوع با من تنش داشت. 

الان البته خدا رو شکر توی شهر مادرم اینا هستیم و از مادر شوهرم جدا شدیم اما مادر شوهرم هم خونه شون دو تا کوچه با ما فاصله داره و نزدیکه. متاسفانه رفتار مادرشوهرم توی اون روزا اصلا از دلم نمی ره. البته به روی خودم نمی یارم الان هم هر پنجشنبه غذا برای همه می پزم و می رم اونجا. یا چیزی بپزم که بدونم دوس دارن براشون می برم‌. اما واقعا نمی تونم باهاش صمیمی بشم. 

می دونم الان خودش هم پشیمونه رفتارش عوض شده و چند باری هم غیر مستقیم ازم خواسته که ببخشمش. اما من حرفی نزدم و خودمو به اون راه زدم. خلاصه دوست ندارم زیاد رفت و آمد کنم یاد اون روز ها می افتم و خیلی ناراحت می شم.

الانم از وقتی از خونه سر دایی ام برگشتیم شوهرم قهر کرده و حرف نمی زنه

کار من اشتباهه؟ واقعا نمی تونم احساسم رو تغییر بدم چی کار کنم 

اگر خودم تنها برم پیش مشاور هم که فایده نداره

چی کار کنم چی کار کنم 

نمی تونم به مامانم بگم می دونم خیلی ناراحت و نگران می شه 

نمی تونم به خواهر یا برادرم بگم چون اون ها هم هر کدوم گرفتاری های خودشون رو دارن و گفتن این چیزا نگرانی هاشون رو بیشتر می کنه 

البته توی رفت و آمد های خانوادگی این بی تفاوتی های همسرم رو می بینن و گاهی اون ها هم به همسرم تذکر می دن اما من سعی می کنم خودمو خوشحال نگه دارم و چیزی بروز ندم و به شوخی بگذرونم 

الان نقطه ضعف من چیه به نظرتون؟

چطور توی پله برقی توی اون شرایط توضیح بدم شاید من نمی فهمم یعنی همه توی یه شرایط بد گیر می کنند برای همسرشان توی اون حالت توضیح می دن؟

واقعا نمی دونم چرا این کار رو می کنه