بچگی خیلی سختی داشتم ،علاوه بر فقر مالی که داشتیم
هیچوقت با خانوادم سر سازش نداشتم یادمه ۷ سالم بود میرفتم حیاط خونمون رو پله میشستم دعا میکردم که امشب بمیرم میگفتم خدایا میشه من امشب بمیرم خواهش میکنم ،
نوجوونی از اون هم سخت تر بود ،اثرات گذشته به صورت کابوس های وحشتناک و افسردگی خفیف باهام مونده
منم همین طور 😓
منم مثل شمام الان چی خوبه وضعت ؟
عزیزم
مطمئنم این حس افسردگی رو از یکی از اعضای خانوادت که خودش افسرده بوده گرفتی آخه بچه ۷ ساله پر از شور زندگیه نمیفهمه غم چیه
گاهی فک میکنم چقد رنج و سختی کشیدم ،اوایل خیلی نمیفهمیدم الان که بخاطر همسرم با اشناهاش رفت و امد میکنم همگی از قشر خوب و مرفهن ،تازه میفهمم چقدددر سخت بوده یه سری چیزا و من فقط گذشتم بدون اینکه ببخشم و سعی کنم باهاش کنار بیام .از بچگیاشون که میگن با خودم میگم چقدر زندگیم سخت بوده و نمیدونستم
اذیتم میکردن تو خونه ،نه از قصد از روی بیسوادی ،من بچه که بودم تا تقریبا چهار سالگی کم پدر و مادرمو میدیدم بعدش یهویی من و از مادر بزرگم جدا میکنن میارن یه شهر دیگ از اونجایی هم که مادر بزرگم تربیتم کرده بود اصلا به پدر و مادرم وابسته نبودم ،
