داستان واقعی “ ازدواج جن و انسان ”
ماجرایی در تاریخ 1359 شمسی مطابق با1980میلادی ماه آوریل بوقوع پیوست که اهالی کشور مصر به شهرهای نزدیک و روستاهای مجاور را به خود معطوف داشت، و آن را نویسنده معروف، استاد اسماعیل، در کتاب خود به نام `انسان و اشباح جن` چنین می نویسد :
مرد 33 ساله ای، به نام عبدالعزیز مسلم شدید، ملقب به «ابوکف» که در دوم راهنمایی ترک تحصیل کرده بود، به نیروهای مسلح پیوست و در جنگ خونین جبهه ی کانال سو ئز، به ستون فقراتش ترکش اصابت کرد و این مجروحیت او منجر به فلج شدن دو پایش گردید، ناچار جبهه را ترک کرده به شهر خود بازگشت تا در کنار مادر و برادرانش با پای فلج به زندگی خود ادامه دهد.
در همان شب اول که از غم و اندوه رنج می برد، ناگاه زنی را دید که لباس سفید و بلندی پوشیده و سر را با پارچه سفیدی پیچیده، در اولین دیدار، او را همچون شبحی که بر دیوار نقش بسته مشاهده کرد. زمانی نگذشت که همان شبح در نظرش مانند یک جسم جلوه نموده و به بستر ابوکف نزدیک شد و گفت: ای جوان اسم من "حاجت" است و قادر هستم به زودی بیماری تو را درمان نمایم. لکن به یک شرط که با دختر من ازدواج کنی.
ابوکف جوابی نداد، زیرا که وحشت، قدرت بیان را از اوگرفته بود و او را در عرق غوطه ورکرده بود. زن دوباره سخن خود را تکرار نموده، اضافه کرد که من از نسل جن مومن هستم و قصد کمک به شما و به نوع انسانها را دارم و در همین حال از دیواری که بیرون آمده بود ناپدید شد.
ابوکف این قضیه را به کسی اظهار نکرد زیرا می ترسید او را به دیوانگی متهم سازند. باز شب دوم دوباره "حاجت" آمد و تقاضای شب اول را تکرار کرد، ابو کف نتوانست جواب قاطعی بدهد. شب سوم باز آمد و گفت: تنها کسی که می تواند خوشبختی تو را فراهم کند دختر من است. ابو کف مهلت خواست که در این خصوص فکر کند، بعد تصمیم گرفت که اول شب، در اتاقش را از داخل قفل کند و به رختخواب برود تا کسی نتواند وارد شود؛ اما یکدفعه دید "حاجت" و دخترش از درون دیوار عبور کردند و نزد او آمدند و تا صبح با او مشغول شب نشینی بودند.
در همان شب وقتی که ابوکف به چهره ی دختر نگاه کرد، دید چهره ی جذاب، بدن لطیف قد کشیده، گردن بلند و مثل نقره می درخشید. رو کرد به حاجت و گفت: من شرط شما را پذیرفتم.
حاجت وسیله ی عروسی را فراهم کرد. شب بعد با موسیقی و ساز و دهل عروسی را انجام دادند، در حالی که کسی از انسانها آن آواز را نمی شنید، عروس را با این وضع وارد خانه کردند. حاجت، عروس و داماد را به یکدیگر سپرد و از خانه بیرون رفت. هنوز داماد عروسش را در بستر به آغوش نکشیده بود که احساس کرد پاهایش جان گرفته است!
روز بعد هنگامی که مادر و برادران متوجه شدند که ابوکف سلامتی خود را بازیافته و با پای خود راه می رود خوشحال شدند، لیکن او سر را به کسی نگفت. این شادی بطول نینجامید، زیرا که به زودی روش و رفتار ابوکف تغییر کرد. او در اتاقش می نشست و بجز موارد محدود بیرون نمی آمد. تمام کارهای لازم را مانند غذا خوردن و استحمام، همانجا انجام می داد، تمام روز و شبش را در پشت در سپری کرد. آخرالامر برادران متوجه شدند که او با کسی که قابل رویت نیست صحبت می کند. گمان کردند که عقلش را از دست داده، اما او با عروس زیبایش در عیش و نوش و خوشبختی بود...
