من اون فرزند قانعی بودم که سوختم و دیده نشد

خلاصه صدتونو واس هیچ کس خرج نکنین

میدونی بحث توقعه

تو توقع نداشتی که باید میداشتی حالا دیگه مهم نیست

ولی از کجا میدونی خواهر برادرات قبل تو چیا کشیدن چیا نکشیدن زندگیشون چطور بود

تو شوهر منی 12ساله خون به جیگرم کرده تازه میگه از 14سالگی کار کرده خونواده ش خوردن از 9سالگی هم چوپونی.  ببخشید ولی شماها مریضید طرحواره ایثار و فداکاری تون خیلی زیاده 

شما عین همسر من از پدر و مادر و خواهر برادر شانس نیاوردی اونم همینه هیچ‌کار براش نکردن ولی فقط توقع داشتند الان با همشون قطع رابطه کردم راحت شدم البته پدر شوهر مادر شوهر فوت کردن 

ولی دمتم گرم توعم خونه ماشین گرفتی یه زندگی ساختی پیشرفت نیست؟ چون اونا مهاجرت کردن پیشرفت کردن؟ اونا پیشرفتشونو بردن یه کشور دیگه تو توی ایران پیشرفت کردی

چه فرقی میکنه

مگه خونه و ماشین گرفتن و زندگی ساختن و... به این راحتیاست

ولی تو انجام دادی و بهش رسیدی

متاسفانه منم همینم ولی با این تفاوت که از نظر مالی نمیتونم به خونوادم کمک کنم وگرنه از لحاظ‌های دیگه من دقیقا مثل شما عمل کردم همیشه قانع بودم هم برای جهیزیه هم برای سیسمونی کلا همیشه کمترینو برای خودم میخواستم تو زمینه عاطفی هم من همیشه سنگه صبور بودم حتی موقعی که خودم نیاز به حمایت و تکیه کردن داشتم بازم صبورانه مشکلات روحی مادرمو درک میکردمو بهش گوش میدادم بعضی اوقات واقعااااااا در حاله فروپاشی روانی بودم ولی به روی خودم نمیاوردم

ولی برادرم همیشه خودخواه و سرکش بود و همیشه همه چیزو واسه خودش میخواست و همییییشه مورد حمایته ۱۰۰٪ خانواده بود و هست

احساس میکنم به خودم ظلم کردم

مدلت اینه که دلسوزی

شاید چون خودت نیاز به دلسوزی از طرفشون داشتی... 

ولی به هرحال قطعا دیده میشه و شده حتی اگه به روی خودشون نیارن

ببین خدا میبینه کاراتو. مطمئن باش اجر کارت و کمک به مادر و پدرت هیچوقت پیش خدا گم نمیشه

بخدا که حرفا دل منو زدی من ۲۰ سالمه دستفروشی میکنم کرایه خونه و خرج خونه میدم در کنارش درس میخونم ولی داداشم مهندسه کمکم نمکنه بابامم که میگه ندارم 

اگه هیچکی نفهمه و یادش نباشه خدا هست و میبینه

اگه ایناییکه میگی واقعی باشه و برداشت خودت نباشه مطمین باش ازدواج موفقی که داشتی و حیلی چیزای دیگه نتیجه همین دل پاکت بوده

من عمیقا اعتقاد دارم ادما نون قلبشونو میخورن