من کشف کردم که ما زمانی دیگران رو قضاون میکنیم که کاری که اونها کردن رو نکردیم
حالا یا دلمون میخواد و نمیتونیم یا اعتقاداتمون اجازه نمیده یا هر مانع دیگه ای. اما ته دلمون میخوایم اون کارو
مثلا من خودم همینجا اعتراف میکنم زمانی که 20 سالم بود، مسافرت تنهایی زنها رو خیلی بد میدونستم. اما یکبار که خودم رفتم الان میبینم ک اصلا چیز بدی نیست. چیز بزرگی نیست و اصلا هم ترسناک نیست
یا مثلا دوست پسر داشتن یا رابطه کامل توی عقد رو خیلی اشتباه میدونستم تا اینکه خودم عاشق شدم. درسته الان مجردم اما یک زمانی با عشقم عقد کنم، جونمم براش میدم. برای همین اونهایی که توی عقد رابطه داشتن اصلا هم کار اشتباهی نکردن. اونقدر عشق میتونه بزرگ باشه که نمیدونم شاید منم عقد کردم، رابطه کامل داشتم.
یک زمانی فکر میکردم هرکی دوست پسر داره حتما خونه خالی هم رفته. الان میبینم نه میشه نرفت. میشه عشق رو درگیر وابستگی نکرد. حتما و حتما دوست پسر داشتن به معنی فعل حرام انجام دادن نیست.
از این مثال ها زیاده.
فقط یک توصیه دارم. البته که خودم تازه دارم بهش عمل میکنم و صرفا یک پیشنهاده
اونم اینک زنده باشید. زندگی کنید
اما در عین حال مراقب خودتون هم باشین.
