عزیزم بهت قول میدم هیچوقتِ هیچوقت وقتی که تو شیرین ترین دوران کودکیت هستی ذهن قشنگتو سطح زباله حرفای خودم نکنم،
بهت قول میدم بخاطر درد و دل کردن و گفتن غم و غصه هام به روح و روان پاک و آرومت ضربه نزنم حداقل تا وقتی که حداقل ۲۰سالت بشه و بتونیم دوست و رفیق همدیگه باشیم،
تا مثل کاری که با خودم کردن از همه اطرافیان بیزار نشی،افسرده نشی،به کل جهان بدبین نباشی، تو اوج جوونی دنیات تیره و تار نشه...
(مادر پدرا تروخدا این مورد رورعایت کنید تک تک چیزایی که به بچه هامیگید تو روان و آیندشون تاثیر میزاره)
اره واقعا درست میگی
من رعایت میکنم اینو
همه اینارو میگن ولی وقتی بچه دنیا اومد یه شب نذاشتن بخوابن مامانا مامانا سربچه جیغ و داد میکنن
منم قبل مادر شدن کلی فانتزی و ایده داشتم که الان اونجوری نیس اثلا😪😪
مامانم یه حرف خوبی زد
گفت وقتی خودت مادر بشی و کسی نباشه که بهش حرفاتو بگی، میری بچه ات رو میکنی سنگ صبورت
از سر ناچاری..و والدین خودشون رو هزاران بار سرزنش میکنن بابت این موضوع اما ناچارن
( والدینی که از عمد سرِ بچه رو با حرفای منفی میخورن از این قعاده مستثنی هستن)
چقدر خوبه پدر و مادرای جدید آگاه شدن و قراره این زنجیره ی بدو بشکونن...
شاید باورتون نشه ولی دقیقا بخاطر همین درد هایی که توی این متن وجود داره از خانوادم جدا شدم و مستقل شدم...
متاسفانه نسل های قبلی بدجوری توی عقاید کهنه غرق شدن و نسل های بعدشونو سوزوندن...
امیدوارم بتونیم نسل بعدو بسازیم
ته دلت رو خالی نمیکنم ولی همه ما قبل بچه تا شدن مادرهای نمونه هستیم ولی بعد تولد بچه...
دمت گرم
