تو عقدم حدودا یه ساله خیلی پادویی خانوادشو میکنه داداشش سر همین موضوع بحث داشتیم‌اخیرا چون قرار بود منو ببره سر خاک مادربزرگم ک تازه فوت شده اما گفت‌کار دارم با داداشم بیرون و کارای مغازه رفت!!!
منم فرداش زنگ زدم گفتم بهتره چند روز دور باشیم تاکید میکنم خیلی عصبانی بودم‌چون ثبات کلامی نداره اولویتش نیستم عصبی شدم با دوستمم نمیزاره برم‌بیرون‌کلا رابطمون باهاش قطع کرده لعنت به عشق و عاشقی ک دلم واسش تنگ شده خستم کرده نمیتونم تصمیم عقلانی بگیرم
اینم‌بگم در حال جدایی بودیم بعد آشتی کردیم که باز دوباره این جریانات پیش اومد
با داداشش شریکه اشتباه تایپ کردم
بهونه گیر آورده ک خودت گفتی منم نیومدم
بشین فکراتو بکن مشخصه که دو دلی
اگه میخوای جداشی(مثلا مطمئنی ک خیلی اخلاقاش بده و فقط صرفا بخاطر علاقه ت پیششی) الان جداشو ک بچه مچه ندارید
شغل شراکتی خیلی داستان داره مخصوصا با خانواده
دوست عزیز با توجه به زندگی مادر و خالم که همینجوری براشون جهنم شد(دخالت ها و اهمیت بیش از حد همسر به خانوادش)، توصیه میکنم هنوز که تو عقدی و قانونا متعهد نشدی بشین قشنگ فکر کن به انتظاراتت از زندگی اینده و رفتار همسرت. اگه رفتارش واقعا غیر قابل تحمله برات شاید بهتر باشه همین الان یا باهاش صحبت کنی یا تمومش کنی. اگر این کاستی ها در کنار رفتار های خوبش و علاقه ای که بهش داری وزن کمتری داره چه بهتر که باهاش صحبت کنی در ارامش و حلش کنیو
خوب عزیزم با توجه به رفتارش حتی زمانی که ازدواج نکردین مشخصه همین روند رو تا اخر عمر در پیش داره. اگه نمیتونین با توجه به علاقتون ازین رفتارش بگذرین شاید بهتر باشه به طور جدی باهاش در میون بذارین همین رو. چون این رفتار خیلی چیز ساده ای نیست که بعدا درست بشه یا راحت بشه بخشید. بعدا حتی ممکنه موجب افسردگیتون شه. البته بنده فقط از روی تجربه ی نزدیکانم صحبت کردم. مهم نظر شماست که کدوم کفه ی ترازو سنگین تره براتون.
