برای کارهای خونه و بچه ها از پرستار و نظافت چی کمک میگیرن
همسر و بچه هاشونو به تقسیم وظایف عادت دادن و برای رسیدگی به خودشونم زمان و تایم کافی دارن؟ در کل هدف دارن و سرشار از زندگین و به اطرافیانشونم اهمیت میدن
دور و بر من صفر و صدن
یعنی یا فداکاری مطلق میکنن و خودشونو فراموش میکنن
یا کلا مسئولیت چیزی رو قبول نمیکنن و خوش میگذرونن
اگه خودتون این مدلی هستین یا اطرافیانتون کسی رو میشناسید برام تعریف کنید دوست دارم از حرفاتون الگو بگیرم
همیشه برام سوال بود استاتر که چی مهمتره مادر خودشو وقف بچه هاش کنه یا زمان برا خودش هم بذاره
من من من
فداکار مطلق بدبیختیم اینجاس وسواس دارم حتی شوهرمم تو دردسر نمیندازم💁
بچه رو بیاری همه مسئولیتش با توعه
نمیتونی بگی ب من ربطی نداره که. بابا ها هم ب ندرت بین شون با مسئولیت پیدا میشه
پرستارم کباز ب پول بابا مربوطه
اومدم ببینم کی راحته.
بخاطر تنهایی و غربت رسماً فدا شدم. و کلا به نظافت و غذا ... همه چیز حساسم که بهترین باشه... در نتیجه احساس میکنم دارم توی خونه و آشپزخونه با بچه داری کم کم تحلیل میرم و پودر میشم ... خیلی بده که برای خودت وقت نداشته باشی. افسرده و غمگین میشی...
بازم در بدترین حالت میشه از خانواده و دوست نزدیک کمک گرفت
طبیعیه بچه سالهای اول به مراقبت و زمان بیشتری احتیاج داره ولی بنظرم اشتباه محضه که همون موقع هم یه مادر همه بار مسئولیت رو بندازه رو دوش خودش
بدون کمک پروسه بارداری و مادری میتونه یه زنو چندین سال پیر کنه
تمام لذت مادری به اینه که خودتو فدای بچه ت کنی همونطور که توقع داری مادرت برات سنگ تموم بزاره
کسایی که این کارو میکنن قطعا بچه های بهتری هم بزرگ میکنن
حتما مادر باید برای خودش هم وقت بذاره
من دوقلو دارم هیچکس رو همنداشتم
البته جاریم بچه اش رو هفته دو سه روز مبده مادرشوهر. ولی منحس میکردم مادرشوهر دلش نمیخواد و سختشه و چیزی نمیگه
دلم نمیخواست بچه ام رو بزور بندازم گردن کسی
و بله ی بار نگاه تو اینه کردم تعجب کردم از اون همه تغییر خودم. حتی وقت نداشتم چندینماه تو اینه نگاه کنم
ولی خب چاره چیه
