منم خودم رو خیلی مقایسه می کردم و اصلا نمیتونستم معمولی بودن رو بپذیرم خیلی برام سخت و طول کشید تا بپذیرم اما یه روز به خودم گفتم من به هیچکسی زیبایی و بی نقصی بدهکار نیستم و هیچ اشکالی نداره اگه معمولی باشم موهام کراتین نباشه ، بینیم یکم قوز داشته باشه ، لبام نازک باشه ، صورتم گاهی جوش بزنه یا هرچیزی ... مهم اینه تو صورتم نقصی وجود نداره مهم نیست صورتم با ملاک های زیبایی همخوانی داره یا نه
مهم شخصیتیه که دارم و ترجیح میدم آدما ارزش من رو با سواد و آگاهیم بسنجن نه با زیبایی ظاهری
در ضمن الان همه میتونن زیبا باشن اصلا چیز غیرقابل دسترسی نیست