بعد از مدت ها به این نتیجه رسیدم که هیچوقت نمیتونی اون طوری که میخوای زندگی کنی، زندگیت باید فقط حول محور 2 چیز بچرخه، 1_کار و کسب مهارت، 2_ تحصیل، تنها چیزی که باید تویه این دنیا در جایگاه یه انسان برات اهمیت داشته باشه همین 2 چیزه و بس، خارج از این محدوده یا یه بی عرضه به حساب میای و یا یه بازنده ای که بهش برچسب ناتوانی میزنن و یا تنبلی که نتونسته خواسته های خودش رو از زندگی عملی کنه، یا خودت رو غرق کارت می‌کنی یا غرق مشکلات زندگیت میشی، آیا زندگی که با فلاکت تمام فقط همین 2 انتخاب رو در اختیارت قرار میده یه موهبت الهی بود؟ شاید اصلا کسی نخواد به انتخاب یکی از همین 2 چیز راضی بمونه، چون لذتی ازش نمیبره باید به همین جهنم ناخواسته ای که بهش تحمیل شده قانع بمونه که مبادا ترس از مجازات بعد از مرگ اون رو تا ابد عذاب بده؟ راستی زندگی چی بود؟ یه موهبت الهی یا یه جهنم.....؟
نخونده میگم جهنم
جهنم
تحصیل برای چی ؟برای موفق شدن؟
خوب تحصیل سن داره مثلا بعد از ۳۰-۳۵ که سن تحصیل نیست زندگی ات حول چی باید بلشه؟
و ثابت شده که تحصیل راه موفقیت نیست اکثر آدم‌های موفق از راه تحصیل به جایی نرسیدن
اگه بخوای برای حرف مردم زندگی کنی دقیقا حرفت درسته
ولی آیا باید برای مردم زندگی کنیم؟
دوست داری حول چی بچرخه غیر از این دو تا ؟
زندگی یه موهبته
ببین ما برای زندگی کردن نیاز داریم هم مهارت داشته باشیم هم پول
بالاخره زندگی مسیر مستقیم و جاده هموار نیست
پر از پستی و بلندیه
اینکه یه نفر غرق کار میشه و از زندگی لذت نمیبره ، به نظرم دوحالت داره ، یا مقطعی هست یا راهش اشتباهه
اگه متن موضوع رو دقیق خونده باشی متوجه میشی که تمام این متن فقط به خاطر نظر مردم نبوده، عوامل دیگه ای هم این اختیارات رو تحت شعاع قرار میدن، مثل ترس از مجازات بعد از مرگ، تمایل انسان به داشتن زندگی برتر، نفرت انسان از انتخاب چیزی که ازش لذت نبرده.... و عوامل دیگه
یه زندگی موفق به تحصیل خیلی نیاز داره، انجام هیچ کاری میسر نیست مگر به واسطه ی علمی که از اون کار به دست میاری، من تا دانش انجام کاری رو نداشته باشم چطور میتونم کاری از پیش ببرم؟ بعدشم تحصیل فقط به یه بازه ی زمانی محدود نیست، اون هایی هم که کتاب میخونن یا مهارتی رو در رده های سنی بالاتر کسب میکنن در واقع اون ها هم به نوعی تحصیل میکنن
لذت از کار؟ بدنی که طوری طراحی شده که میل نفسانی اون بیشتر به سمت تنبلی عه تا به سمت کار و حتی اگه افسارش به واسطه ی عادات روزانه ای که خودمون اون ها رو به وجود آوردیم دست خود ما بیفته به نظرت چطور می‌تونه از کار لذت ببره؟ طبیعتا هیچی! چون هر چقدر هم که این بدن رام لذت های کاری و کسب مهارت باشه بالاخره ماهیت وجودی اون این عادات رو تحت شعاع قرار میده تا جایی که میل نفسانی این بدن تا جایی پیش بره که به اصطلاح لجام گسیخته بشه
خب من اینطور فکر نمیکنم
و اعتقاد تدارم ک میل نفسانیمون ب تنبلیه
من از کار کردن ، هدف داشتن، لذت میبرم
اینکه میدونم مفید هستم، به درد مردم میخورم، و در قبال کاری ک میکنم پول میگیرم ،با پولم به خواسته هام میرسم لذت میبرم
بیکاری و تنبلی منو افسرده میکنه
شما ببین ، ادمهای خیلی ثروتمند دنیا بازهم دارن کار میکنن
نه اینکه نیاز داشته باشن ،
بخاطر اینکه میخوان فعال. پویا باشن ،تو جامعه باشن،شایدم
چرا، میل نفسانی مون به تنبلی عه، اما اون چیزی ما رو از این حالت در میاره میل باطنی مون به رشد و پیشرفت و توسعه ی فردی عه، خب شما جزو همون افرادی که در محدوده ی همین دو چیز به هدف خودشون که یه زندگی ایده آل برای مفید بودن باشه رسیدن، اما کسایی که خارج از این محدوده به دنبال معنای دیگه ای از زندگی میگردن چطور؟
محدوده ای که خارج از این چارچوب نظام برنامه ریزی شده ی پاداش و مجازات باشه، محدوده ای که فقط محدود به انتخاب یکی از همین 2 چیز برای معنا بخشیدن بهش وجود نداشته باشه، چون این محدوده فقط 2 راه بیشتر در اختیارت قرار نداده و هر کی که خارج از این چارچوب عمل کنه عملا یه سقوط کرده به حساب میاد، که از قرار معلوم این زندگی هنوز اونقدری توانمند نشده که تا این حد پیش بره
