اول از خودمون بگم ک قضاوت نکنید، من و همسرم هردو تحصیل کرده ایم من کلا کار رو گذاشتم کنار از زمانیکه بچه دار شدم چون از نظر من اولویت بچه اس،
دوسال و نیمشه و هرکسی مارو میشناسه میدونه کامل وقف بچه ایم و همش دنبال جاهای جدید واس سرگرم کردن بچه و مسافرت و … ایم
اماااا برخلاف انتظار از بدو تولد گریههه جیغ و نق که همش خودمو راضی میکردم ک کولیک داره خوب میشه ولی نشد
ترسوعه و اصن ب روش نمیاریم این قضیه رو فوقالعاده حسااااس مثلا من تو ماشین یبار گفتم پسرم بشین رو صندلیت یوق تصادف نکنیم کلا هیییی تکرار میکنه: تصادف نمیکنیم؟؟؟ یا نکنیمااا
کلا سر هرچیزی همینقد حساس و میره تو ذهنش
یا چند وقته تو ی اتاق میره جیغ میزنه میگ ادم وایستاده 😣
میگن دعا بگیر براش
خیلی سعی میکنم همه چی اوکی باشه ولی اخرش وقتی این حرکات رو میبینم و حرف روانشناسا میگن بچه اینه پدرمادره
اخه دیگ چ کنیم براش؟؟ غریبی میکنه یجا بریم، جیغغغغای بنفشششش گریه و نق بیخود اصن دیگ کلافم