خداوند در خلقت به انسان شعور داد تا فکر کند
و محیط و شرایط دنیا رو طوری قرار داده که از طریق ابتلا و آزمایش(مرگ و زندگی و تضاد بین ویژگی های ذاتی انسان با دنیای مادی )
استعداد ها وقابلیت های انسان شکوفا بشه و به مرحله رشد و تکامل برسه
و سطح صلاحیت و امتیاز هر فرد مشخص بشه
انسان به مرحله ی رشد و کمال(یعنی شناخت ویژگی های روح و جسم خودش) نمی رسه مگر اینکه با گذراندن چنین مراحلی آفریدگار خودش رو بشناسه
یعنی طبق حدیث پیامبر (ص)
برترین آگاهی این هست که انسان خودش را بشناسد
و هرکس خودش را شناخت قطعا خدای خودش را نیز خواهد شناخت
وکسی که به این معرفت برسه
و خدای خودش را بشناسد(و به عظمت و بزرگی و ذات اقدس پروردگار پی ببرد)
قطعا و بدون شک در برابر عظمت پروردگارش سر تعظیم فرود می آورد و به عبادت و پرستش خداوند می پردازد تا خودش را به رحمت بی پایان الهی متصل سازد
چون ذات خداوند رو شناخته و می داند ذات خداوند فیاض است
یعنی رحمت الهی شامل تمامی بندگان اوست(خصلت رحمان و رحیم بودن خداوند مطالعه شود)
که این رحمت هر موجودی را به کمال شایسته ی خویش می رساند
درواقع یکی از حکمت های خلقت انسان
طبق آیه ی ۵۶ سوره ذاریات
عبادت و بندگی خداوند و رسیدن به کمال و رحمت بی پایان الهی از این طریق است
وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ ؛ من جن و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند»۵۶ذاریات
