دارم چهل ساله میشم . حس بدی دارم . بعد چهل پنجاه ! 😔😑😑 من که فقط کیف به دست رفتم مدرسه و دانشگاه و سپس کار . الان هم کاری نکردم . واقعیتش بدنم و روحم تفاوت رو با بیست سالگی احساس می کنه . مدام به مردن فکر می کنم . از پیری میترسم . وقتی کسی می میره ، همزاد پنداری می کنم . حوصله هیچ کاری ندارم . سر درد دارم . صبح ها که از خواب بلند میشم بدنم درد می کنه ، سرم درد می کنه . همیشه خسته هستم . ازدواج هم نکردم و دیگه اصلا نگید که حسشو ندارم ، تو این سن خندم میگیره ، دل و روده ام مثل سابق نیست ، عینکی هم شدم . یه جور خجالت می کشم ! میخام برم زیر زمین یه جای تاریک و خنک که توش آب باشه و در تاریکی شنا کنم . می‌خوام برم جایی که سرد و تاریک باشه . کسی نباشه . کوهستان سرد ، و همیشه تاریک و بدون خورشید . اینطوری اعصابم آروم میشه . از دنیای شلوغ هم خسته شدم ، اصلا چهل سال کاری نکردم ، بقیش که اینطوری شدم میخام چیکار کنم ، فکر کنم کلا برم بهتره ، استراحت ابدی نیاز دارم . از بودن خوشم نمیاد ، این چیزی نبود که من میخاستم . زندگی به نظرم جالب نبود .
چهل سالگی خیلی شیرینه
اگه تا الان خودت اولویت زندگی ات نبودی الان فرصت خوبیه
منم یه کوچلو فاصله دارم تا ۴۰ بنظرم سخت گرفتی دیگه
واقعا چهل سالگی اینجوریه؟ ترسیدم من
چرا ازدواج نکردی؟
والا منم 40 رو گذروندم ولی هیچکدوم ازینایی که شما گفتین نبوده..........بنظرم خیلی منفی نگری
پندار نیستی چو هستی خوش باش،
فکر نکن به هیچ اگر و امایی ، همینی که هست شاید شبیه بقیه نباشه ولی فکر کنی میبینی واسه خودت بهترین بوده ، هیچ چیز مهمی وجود نداره که ازش عقب مونده باشی هیچی ،
دنیا همه هیچ. کار دنیا همه هیچ. ای هیچ برای هیچ بر هیچ. مپیچ ،
همینا که نوشتی رو تصور کن خیلی باحاله توصیفی که کردی و توش ریلکس کن تو فکرت حالت عوض میشه
اشعار خیام رو آوردی ، من تو بیمارستان کار می کنم ، وقتی میبینم افراد پیر رو تو سی سی یو و ... به خودم میگم ، زندگی تا وقتی در درون خود احساس خوبی داری خوبه ، ولی وقتی به هر علتی تخیل هات و آرزوهات و نگرش عوض میشه ، احساس می کنم بودنم بی فایده هست ، در آینده بهتر از این نخواهد بود . پس چه لزومی به ادامه . دوست دارم برم تو کلبه ای اسرار آمیز در تاریکی و پر از برف و یخ بشینم و آتش کوچکی روشن کنم و یک حسی که نمی‌دونم چطوری بگم رو داشته باشم ، اگه نمیشه بمیرم
