میدونم که خیلی بده این اخلاق ولی روزگار باعث شد
من یه عمر تو حسرت داشتن عشقم و هيچوقت ندلشتم بعد همکار بغل دستیم بااینکه ۲۰ سال از زندگیش گذشته نمیدونید چه رابطه عاشقانه ای با شوهرش داشت ینی یجوری با هیجان از رابطش با شوهرش حرف میزد که من با عمق وجودم هم حسادت میکردم هگ حسرت میخوردم مثلا میگفت همه دلخوشیم توی طول روز به همون چند لحظه آیه که شب موقع خواب به شوهرم میگم بغلم کن و خیلی خیلی چیزای دیگه و من تو دلم میگفتم خدایا من آدم نیستم خلاصه الان چند روزه بطور ناگهانی شوهرش مریضی بد گرفته و بستریه و من از ته دلم خوشحال ميشم میگم اهان ببین من چی میکشیدم
