امروز اولین سالگرد ازدواجمه خسته ترینم

هیچ به فکر فرو نمیره که چرا اینقد منو عذاب میده

هیچ به حرفایی که میزنم فکر نمیکنه اصلا مطمئنم اینقد ذهنش سر در گمه و شکاکه که نمیشنوه من جی میگم 

وگرنه من دیروز صبح که گفت چرا شبا خوابت نمیبره بهش گفتم اینقد اصرار کردم به بودنت عوضش تف انداختی کف دستم و بهم دادی فکر و خیال نمیذاره بخوابم 

یکم به فکر فرو میرفت و حداقل روز سالگرد ازدواجمون رو خراب نمیکرد خاک بر سرش که نه قدردانی بلده فکر میکنه طرف وظیفش بوده نه عذر خواهی بلده فکر میکنه همیشه حق با خودش بوده 

هیچ چیزی از ادب بلد نشده 

بی شخصیت ترین و مذخرفترین آدمیه که توی زندگیم باهاش مواجه شدم 

بخدا این حرفارو سر اینکه ازش دلخورم نمیگما 

واقعا همینجوریه 

خودش خیلی مواظبه بچه دار نشیم خداراشکر 

اگر فقط یه دلیل وجود داشته باشه برای جداییم و بهش امیدوار باشم اینه که یا بچه دار نشم کلا یا هم جوری وانمود کنم که من اصلا بچه دار نمیشم و مشکل دارم 

نمیتونم خانوادم که اینقد خودشون مشکل دارن رو از این بیشتر درگیر کنم 

و بشم قوز بالا قوز 

مطمئنم اگر پدر و مادرم بفهمن که چه حرفایی رو دارم تحمل میکنم اجازه نمیدن یه روز باهاش زندگی کنم 

ولی خودم نمیتونم بذارم بفهمن 

فعلا فقط به این دلخوشم که ۱۴ روز خونه نیست و حداقلش تو این ۱۴ روز آرامش دارم 

میدونی وقتی خونه نیست و سره کاره همش میگه بیام خونه بیام خونه حتی این سری ۶ روز زودتر اومد یعنی مرخصی بدون حقوق گرفت و اومد که خیلی براش بد شد 

ولی وقتی خونس خونمو میکنه تو شیشه بخدا وقتی زنگ زد گفت مرخصی گرفتم تو دل خودم گفتم آخه خیلی با هم خوبیم بلند میشی میای ولی به خودش چیزی نگفتم فقط گفتم خوب کردی هوا گرمه اونجا بیا 

چیکار کنم در برابرش سکوت میکنم فایده نداره جوابشو میدم فایده نداره 

با خانوادم تقریبا وقتی هست قطع ارتباطم چون همش اونارو میکشید وسط و میگفت همش تاثیر خانوادته که اینجوری هستی(میبینی تروخدا اون شکاک میشد و حرف میزد در نهایت به من میگفت تقصیر خانوادته ) بخاطر همین گفتم وقتی خونه هست هیچ رابطه ای باهاشون نداشته باشم که دهنشو ببنده ولی بازم فایده نداره 

نمیدونم چه خاکی بریزم تو سرخودم

خودمک به کتاب سرگرم میکنم که حس میکنم وقتی میبینه باهاش قهرمو دارم کتاب میخونم بیشتر حسودی میکنه که چرا من عادی دارم کتاب میخونم ولی بازم چیزی نمیگه وقتی آشتی میکنیم بهم میگه 

من یه آدم شاد و پر جنب وجوش و سر زنده هستم ولی این همش مانعم میشه تو جگع که جرئت نمیکنم مخصوصا اگ خانواده خودم باشن باید سکوت کنم وکنارش جم نخورم

ولی تو جگع خانواده خودشم بازم ترجیح میدم حرف نزنم و بیشتر شنونده باشم چون ممکنه هر لحظه بهمبگه تو خودنمایی کردی و بیشتر سر به زیرم که فکر کنن روم نمیشه

آفرین همه فکر میکنن زندگی خوبی دارم ولی متنفرم از لحظه لحظه زندگیم و روزایی که باهاش گذروندم بد تاوان همه کازایی که کردم و نکردم رو با ورودش به زندگیم پس دادم 

بعد جالب اینه گاهی بهم میگه من ظلم کردم به دوست دختر قبلیم حقم بود که یکی مث تو بیاد تو زندگیم و تاوان کارای بدم بشه 

آره همینم همینجوریه اما تو جمع سکوت میکنه و پکر میشه ک اگ یکی توجه کنه متوجه میشه تو خونه یا ماشینم دعواد

اعتماد به نفسمو نگرفته ولی زورش میاد به خودم میرسم تا تقی به توقی میخوره میگه تیپایی که تو میزنی همه به من میگن بی غیرت ولی من برام مهم نیست و آزاد گذاشتمت

چرت میگه همشو فقط انگار حسودیش بشه نمیدونم مثلا وقتی تو آینم با شوخی میگه خدایااا کی میخوای بفهمی آینه دروغگوئه دلتو خوش نکن 

معمولیم بیشتر بی بی فیسم وقتایی آرایش میکنم خوب میشم بیشتر 

اونم زشت نیست اصلا و مثل خودم بی بی فیس هم هست 

یعنی به اون ک ۳۲ سالشه میخوره ۲۵ اینا باشه 

به منم که ۲۴ سالمه دوستاش جلو خودش بهش میگن زنت انگار ۱۵،۱۶ سالشه 

ولی من خیلی اندامم قشنگه اون یه ۱۰ کیلویی اضافه وزن داره 

اتفاقا اینو بگم عاااااشق اینه رفیقاش یا اقوام خودش از من تعریف کنن و بگن خوشگله یا بچس یا از این جور تعریفا اصلا بدش نمیاد