شما دوست خوب دارین؟

نه ندارم هیچ وقت نداشتم دلیلش نفهمیدم

منم چند سالیه مثل تو شدم

دوست خوب یکی دارم ولی از این الکیا تا دلت بخواد منم فقط با همون یکی صمیمی م 

با نظرت ب شدت موافقم 

من تازگیا اینطوری شدم ولی دلیل دوری از دوستام اینکه احساس میکنم درکم نمیکنن فقط تو خوشی باهام هستن وقتی که مشکلی دارم براشون اهمیتی نداره

من الان هیچ دوستی ندارم. به هزار و یک دلیل!

کسی رو هم خارج نکردم، بعد از یه مدت، دوستها خودشون ناپدید میشن. مثلا اونایی که عروس شدن، دیگه یهو منو فراموش کردن. بعد ها همو میدیدیم، اونا هی میپرسیدن چرا ازدواج نکردی؟ حالا مثلا ۱۰ سال بعد اون، هنوزم من مجرد بود. 

بعد دیگه شرایطا بهم نمیخورد تو دوستی، طرف متاهله ، بچه داره، شاغله، و غیر و غیره

حالا اونایی هم که دوست موندن، باز خط فکریشون ، با من فرق داره، تا تقی به توقی میخوره، مقایسه و حسادت....

دیگه بالاخره نمیره آدم سراغشون

من بشخصه از هفتم به بعد آنقدر تو دوستام کم وزیاد پیش اومد دیگه یاد گرفتم آدم درستش کیه من قبلا به اینایی که اکیپ دارن ومیگن ومیخندن خیلی حسودیم میشد ولی چند دفعه مثلا تو کافه که میز کناریم بودن یا بیرون اکثر حرفاشون به دوس پسر واکس و قیافه و این‌چیزها خلاصه میشه من اصلا هم فاز اینطور آدما نیستم بعد خنده های مصنوعی و حرفای الکی و کلاس گذاشتن و لاس زدن با بقیه پسرا

ما کلاس دهم یه اکیپ چهارنفره داشتیم خیلی خوش بودیم یکیش کلا فاز عوض کرد و مغرور شد اصلا یه آدم دیگه شد اونیکیم سال بعد مدرسمون عوض کرد ورابطه هامون قطع شد بعدم یکبار پیام دادم بهش آنقدر گرفت خودشو پشیمون شدم الان تجربه های مشابه منو خواهرم داره تجربه میکنه

دقیقا ما هم سال دهم با هم خیلی اوکی بودیم ولی سال یازدهم همه چی تغییر کرده اکیپ هفت نفره ای بودیم که حتی به ترک دسوار هم میخندیدیم اما الان هیچکس حوصله دیگری رو نداره