ولی الان ک ب خودم نگاه میکنم
واقعا احساس میکنم ک بد نبودم تو این زندگی
و چقدر صبروتحمل داشتم
چنین صبری رو از خودم توقع نداشتم واقعا
انقده از بچگی گفتن ک تو بداخلاقی
کسی با اخلاق تو باهات کنار نمیاد
تو رو هرکسی تحمل نمیکنه
ک رفته تو ناخوداگاهم همیشه احساس میکردم ک بقیه دارن منو تحمل میکنن الان ک به یه سنی رسیدم و برمیگردم و پشت سرم رو نگاه میکنم میبینم چه بلاهایی ک سرم اومده و من حتی اعتراض نکردم
هروقت هم اعتراض کردم همه منو محکوم کردن مخصوصا پدرومادرم
الان واقعا میبینم ک من بی تقصیرم
ازبچگی به منم چیزای منفی میگفتن وهمش میکوبیدنم والان تو۲۰ سالگی ۱درصد هم اعتماد به نفس ندارم🤧🤧🤧
منم همینطور
حالا نگاه میکنم میبینم که من چقدر خوب بودم
ولی اونا خوردم کردن
من این تاپیکو زدم؟
دقیقا من هزار درصد بدتر از شرایط تورو داشتم
خواهر برادرم بودن جز اون هر ولگردی ک رد میشد هم سواستفاده میکرد
کاملا درکت میکنم:)
خیلی خوبه که اینو فهمیدی آفرین
خیلیا هسن هیچ وقت نمیفهمن و تا ابد خودشونو محکوم میکنن که تو خوب نیسی و خیلی جاها سکوت میکنن از حقشون میگذرن و....
با منم همینطور رفتار شده.
بخاطر همین هنوزگ که یه مادرم.
وقتی کسی تحویلم میگیره فک میکنم باید چند برابر براش جبران کنم و من لایق اون احترام و توجه نیستم
مادر محترم اونقدر کوچیکم کرده به عالم و آدم که الان که دوتا بچه دارم هم فامیل خودم آدم حسابم نمیکنن و به خاطر همین با همه قطع رابطه ام
راستش من حرف بقیه رو به هیچ جام نمیگیرم و تو این مورد خیلی خونسردم
و عزیزم خدا اونقددددر بزرگه قربونش برم
من رو الان تو جایگاهی گذاشته که همه حسرت زندگی و جایگاهمو میخورن.
البته بماند بخاطر انعکاس اون رفتارای غیر انسانیشون درون زندگیم مشکل زیاده.
ولی همون ادما که تحقیرم کردن و روح و روانم رو ازار دادن تو هر مشکلی به من پناه میارن و من از این رفاارشون هم متنفرم. اینم به نوعی اسیب روحیه دیگه یی هست در جای خودش
امروز دوستم زنگ زده بود
بهم گفت تو با مخی ک داشتی اگه درس میخوندی حتما به جاهای بالا میرسیدی
راست هم میگفت همیشه معدلم ۲۰بود
ولی یه کاری کردن ک نتونستم پیشرفت کنم
شاید منو لایق یه زندگی خوب نمیدیدن
نمیدونم چرا تو دلم یه غم بزرگه
یه حس بیهوده بودن دارم اینکه تو هیچ چیز پیشرفتی نداشتم
حتی تو زندگی مشترک
