سلام عزیزم بله حتما
من مرداد ۱۴۰۱ اموزش دیدم تو فنی حرفه ای تا حدود وسطای پاییز بعدش دوباره کلاسای اپدیت رنگ و کراتین رو شرکت کردم و بعد مستقیم شروع به کار کردم اول با فقط کراتین که اصلا مشتری نداشتم
و بعد از سه ماه چون اتاق اجاره کرده بودم و قیمتش با توجه به اینکه درامد نداشتم سنگین بود اخر اسفند جمع کردم
به دلیل مشکلات جسمانی(چاقی بیش از حد به خودم فرصت دادم حدود ۲۵. ۳۰ کیلو کم کردم تا بتونم سرپا وایسم کارکنم) ۶ ماه بعد یعنی تقریبا اواخر مهر رفتم یک سالن هم صندلی اجاره کردم هم مشتری از خود سالن داشتم توی لاین رنگ و کراتین به صورت درصدی
با اینکه تبلیغ میکردم ولی یک مشتری هم نتونستم از خودم داشته باشم دوستا و فامیل و اشناهم هیچ کدوم نیومدن، فقط هرچی بود مشتری سالن بود که درصدی که میگرفتم سرجمع دقیقا بست به بست اجارم میشد یعنی پول مواد از جیبم میرفت
تا بهمن این رویه ادامه داشت و متوجه شدم که واقعا این کار به درد من نمیخوره چون نه ارتباط اجتماعی درست حسابی دارم، نه فیزیک مناسب(توی سن ۲۰ سالگی سر هرمشتری کمردرد و پا درد شدید داشتم) و نه اصلا علاقه ای شکل میگیره بلکه روز به روز با حرفای دیگران(که خانوادت همه تحصیل کرده ان تو نیستی و فلان) و درامد نداشتنم داشتم سرد تر میشدم جوری که دلم نمیرفت به موهای بقیه دست بزنم حتی مشاوره بدم
بهمن دیگه بیخیال شدم و همون موقع با نظر خانواده دانشگاه ثبت نام کردم رشته ای که مناسبم باشه و با مدیر سالن حرف زدم و قرارداد رو باطل کردیم
این شغل رو گذاشتم کنار چون واقعا مناسب من نبود
اما همه ی مهارتاشو بلدم موهای خانواده و خودمو دکلره میکنم یا رنگای مختلف، کراتین و...
لاین رنگ مو و کراتین برخلاف بقیه ی لاینای ارایشی خاک خوریش خیلی طولانیه خیلیا دوسال پشت سرهم کار میکنن تا تازه میتوننبه درامد متوسط برسن درحالی که بقیه ی همکاران تو لاینایدیگهمثلا مژه و ناخن خاک خوریشون نهایتا ۶ ماه باشه اونم به خاطر اینه که هنوز دستشون راه نیفتاده نه اینکه مشتری نباشه. مشتری به رنگکار خیلی کم اعتماد میکنه میگم من حتی تبلیغ مدل هم میکردم با هزینه ی مواد فقط دوتا مدل تونستم بگیرم
و اینم فراموش نکن فرسایش جسمی رنگکار و کراتین کار از همه بیشتره خیلی اوقات باید ۱۰ ساعت به بالا سرپا وایسی مخصوصا اولاش. یادمه تو دوره ی اموزشیم ساعت ۱۰ صبح مثلا شروف میکردم ۱۲ شب تموم میشد حالا باید وسایلو میشستم گریه میکردم😅 هم درد داشتم هم خسته بودم
و من بیرون زدگی دیسک دارم و زانوهامم زیاد جالب نیست هرچندوقت یبار درد میگیره عمر کاری من عملا ۵ سال بود که دیدم با وجود اینکه اصلا ارتباط اجتماعی خوبی ندارم و درونگرام عمرا توی ۵ سال نمیتونم به معروفیت استادام برسم که بگم درامدم خیلی خوب میشه
من ۱.۵ میلیون پول صندلیم رو به زور درمیوردم اونم با مشتری های خود اون سالن!
و صد البته باید خیلی قوی باشی در برابر حرفای دیگران
متاسفانه مردم ما واقعا فرهنگ زیاد جالبی ندارن تا بهشون میگی ارایشگری ی پوزخندی میزنن انگار پایین ترین قشر جامعه ای دیگه فکر کن خانوادت تحصیل کرده باشن توی روت هار هار میخندن(یکی از فامیلام اینشکلی بود متاسفانه)
یادمه امسال برای روز ارایشگر یکی پست گذاشته بود که تقدیر و تشکر کنه از ارایشگرا و خسته نباشید بگه کامنتا زیرش فاجعه بود همه جور انگی به ما زده بودن از مطلقه بودن و خیانت کار بگیر تا خاله بودن و شوگر ددی داشتن و هر.زه بودن...
واقعیت اینکه که هرکی همچین حرفی میزنه خودش ده برابر بدترشو انجام داده ولی اسم ارایشگرا بد دررفته چون جزو کاراییه که تحصیلات نمیخواد و زنها توش پیشرفت چشمگیریدارن برای همین همه مخصوصا مردها میزنن توی سرش...
اگر میتونی اینا رو تحمل کنی و از پسشونبرمیای به راحتی و علاقه ی زیاد داری حتما برو توی این رشته
ولی اگه میبینی نمیتونی نرو یا حداقل یک لاین راحت ترشو برو که نیاز به سرمایه ی زیادی هم نداشته باشه مثل مژه
برایرنگ و کراتین من ۱۵ تومن هزینه ی کلاسای اپدیتم شد(فنی حرفه ایاونموقع ۸.۵) هزینهیمواد و سشوار و اتو و ترولی و... روی هم ۲۰ تومن شد جدا و با ضرر برگشتم
حداقل مژه هزینه ی کلاساش و موادش به علاوه ی موادی که برای مدلات میزاری(چون مجانی باید باشن اولش) روی هم ۱۰ تومن نمیشه