اونایی که تو دوران بارداریم کاری کردن دلم به هرنحوی بشکنه...
که باعث شدن همسرم بجای اینکه هوامو داشته باشه پشتمو خالی کنه...الهی به بدترین شکل که لایقشونه مجازلت بشن..
هر دفعه ارزوهای گذشتم که الان تبدیل به حسرت شدن رو تو زندگی دیگران میبینم...میبینم شوهر هاشون چقدر بهشون بها میدن....از خودش وخانوادش متنفر میشم....دنیادنیا هم شوهرم خوب بشه هیچوقت جبران اون روز هامو نمیکنه...چون اون روزای مهم فقط یکبار بود و دیگه قابل جبران نیست...الهی به اندازه هر بار که من غصه میخورم...به اندازه ای که تو این سن کمم دکتر میگه افسردگی داری و من از این وضعیت راضی نیستم ...به همون اندازه و به همون تعداد دفعات کارما مجازاتشون کنه....من ادم حسودی نبودم که به خوشبختی و خوشحالی دیگران حسادت کنم ....اونایی که بذر حسادت رو تو دل من کاشتن شوهرم و خانوادش بودن....الهی خنده هاشون بشه اشک چشماشون....
