همه یه لحظه بیاین،اگه یه خانواده مذهبی باشن و خیلی خدارو قبول داشته باشن و همه جور خوشیو به اسم گناه و آخرت به خودشون و بقیه زهر کنن،این درسته؟اصلا انقدررر عبادت و تمام زندگی و وقف دین و اخرت کردن،تاثیری توی زندگی نباید داشته باشه؟
یه تاثیری حداقل باید داشته باشه دیگه،چرا من هیچی نمیبینم؟چرا من هیچی حس نمیکنم در قبال این همه دعا و نیایش و مسجد و روضه رفتن؟
آیا معیار خدا برا توجه اصلا به این چیزا نیست؟
حداقلش نباید بچه های اون خانواده هم ادمای باتقوایی باشنظ؟حداقلش نباید آرامش و احترام تو اون خونه باشه؟حداقلش نباید محبوبیت داشته باشیم؟حداقلش نباید پولدار باشیم؟حداقلش نباید خوشبخت باشیم؟میخوام بدونم اون نمازی که هرروز خانوادم میخونن کجا میره؟اون همه دعایی که میخونن نتیجه اش چی میشه،اون موهایی که بن زور میکنن زیر روسری و روزه ای که هر سال میگیرن کجا میره؟آیا واقعا مشکل از منه نمیتونم چیزایی که خدا بهم میده رو ببینم؟
یا نکنه همه این عبادت و دین شوخیه؟
شایدم خانواده من مسیر درستیو برا عبادت انتخاب نکردن؟من دیگه به اینجام رسیده بخدا ،یه جای کار میلنگه دیگه ،یه چیزی مشکل داره که من نمیتونم خوشبختیو حس کنم،شاید طلسممون کردن؟واقعا چه خبره؟
