سیرم به خدا از همه ی کس، گل پسرم کو؟
گیرم همه ی عالم بُوَدَم، تاج سرم کو؟
اي شیر و شکر، قند و عسل، ماه زمینی
از ورطه اندوه تو پای گذرم کو؟
تو بال و پرم بودی و ناگاه شکستی
بعد از تو قفس باز شود، بال و پرم کو؟
بعد از تو دراین باغ سر گشت ندارم
ان گل که به او باز بیفتد نظرم کو؟
گیرم که کمر راست کنم در گذر باد
ان سایه آرامش بر روی سرم کو؟
تن بی تو به جان آمد و فریاد بر آورد
اي بخت، دلم کو؟ نفسم کو؟ جگرم کو؟