بچه ها پدرم چندین ساله فوت شدند.بخاطر سرطان از دستش دادم.بماند که چه شوک بزرگ روحی بم وارد شد که هنوزم اثراتش هست...
تا اینکه این سناریو باز واسم اتفاق افتاد و چندین ماهه متوجه شدم که مادرم هم این بیماری رو گرفته ولی به موقع اقدام کردیم چون زود فهمیدیم.
سه ماهه من با یک آقایی اشنا شدم که از ایشون این داستان رو پنهون کردم.چون انقد این درد برام بزرگ بود ک نمیتونستم بازگو کنم و نمیخواستم درد و غم رو توو رابطم بیارم.ب اندازه کافی توو این چندین ماه درد و رنج رو تحمل کردم موهام سفید شد دیگه
تا اینکه مادرو بردم برای جلسه شیمی درمانی.همون موقع بم زنگ زد ک کجایی و من گفتم خونه درصورتی که خونه نبودم
اینم انگار فهمید و گف اگه راست میگی لوکیشن بده ک من طفره رفتم و درنهایت منو ب جایی رسوند ک واقعیتو گفتم
این پنهان کاری محسوب نمیشه ولی اگه قصدتون جدیه بهش بگو.
الان منو متهم کرده به دروغگویی و پنهان کاری که خدا بدونه دیگه چیارو دروغ گفتی و پنهون کردی
امروز ازش خواستم ببینمش و بش بگم کل ماجرا رو.قبول کرده ولی از دروغ بیزار بوده و حس میکنه من ادم امن و مورد اعتمادی نیستم ک پنهون کردم موضوع به این مهمی رو
عزيزم دیگه دروغ گفتن نداشت حالا اگر راحت نبودی با جزئیات بگی یه کلیاتی میگفتی که مادرم و میبرم چکاپ یا آزمایش... اعتماد که از دست بره کار خیلی سخت میشه هر کسی هم برای دروغ یا پنهان‌کاریش یه دلیلی داره که فقط برای خودش قابل قبوله
کارتون بی مورد بوده ولی خب قبول دارم ک گاهی حرف زدن از بعضی چیزها سخته و ادم دوست نداره ب زبونش بیاره چون انگار دوباره همه اون روزها از اول تکرار میشه. شما هم همینو براش توضیح بدین انشالله که درک میکنه
من ترسیدم از دست بدم
و اینکه فک کردم قوی هستم و از پسش میتونم بربیام بدون اینکه کسی بفهمه
ولی دیگه اعتماد نداره بم و فک کنم قراره بهم بزنه
فک نمیکنم بتونه درک کنه چون فقط خودمو خدای خودم میدونه که چه زجری کشیدم که حتی بیان کردنش برام سختتره.همینجا هم نمیتونستم بازگو کنم
