اظطراب اجتماعی

منم دارم ولی نه به شدت شما 

واقعا عذاب اوره 

من چون به مامانم خیلی وابسته بودم از بچه گی اضطراب جدایی هم داشتم 

از بچه گی از پیش دبستان این مشکل دارم 

درمان که  خودم روانشناسم کمی رو خودم کار میکنم 

مشاور هم میرم بهتر شدم باز  

من تو بانک و سرکار اینا مشکل دارم جاهای شلوغ که نمیشناسم 

عزیزم منم بخاطر همین استرس رفتم این رشته 

ازبین نمیره فقط میشه کمترش کرد 

درمانش خیلی زمان بره 

الان دانشگاه هم میری مضطرب میشی ؟

وای منم بعد ادما این طور به ماجرا نگا نمیکنن بگن استرس گرفته حالت مسخره کردن یا اینکه با خودشون بگن این چ خنگیه نگا میکنن

خب دیگه ازین به بعد تا جای ممکن خودتو غافلگیر کن و یهویی شروع به حرف زدن کن منم امتحان میکنم

اره دیگه چاره ای نیس باید باشگاه رف 

باورت میشه منحتی تو باشگاه هم معذب ام مثلا میبینی کلیی ادم ورزش میکنن یا گرم میگیرن با هم و احوال پرسی و این داستانا بعد من اصلا ادم صمیمی بشویی نیستم مگه خیلیییی سخت بعد بین اونا این طوریم که میگم الان با خودشون میگن این دختره چقد خودشو میگیره در حالی ک اصلا همچین ادمی نیستم ولی خیلی این طوری به نظر میام

بچه های کوچیک چ واکنشی نشون میدن ؟ 

گفتار درمانی نمیتونی بری ؟ اخه میبینم واقعا خجالت میکشی از لکنتت حس میکنم باهاش کنار بیای و در کنارش تلاش کنی بهتر شی خیلی بهتره برات تا اینکه به لکنتت بهچشم یه عیب خیلی بزرگ نگا کنی بعدم باور کن این خاصیت مردم ماس تا کسی رو ببینن یکم متاسفانه عجیب غریب رفتار میکنن و بدون درک اول کنار بیا ک تو اینی و با همین لکنت گاه و بیگاه و تنها ادمی هم نیستی ک لکنت داره و خیلی ادمایی وجود دارن ک وضع شون از تو بدتره و بیشتر تو جامعه مورد ترحم و نگاه عجیب قرار میگیرن و اگه بخوای تو زندگیت زیاد به مردم بها بدی خیلی سخت میگذره برات

ببین من نمیدونم بهش بگم بد شانسی یا چی اما بازه زمانی 10 تا 14 سالگی 3 بار پام شکست و جدای از مدتی که پای من تو گچ بود من باید مدت خیلی زیادی بعد اینکه گچ رو باز کرده بودم فیزیوتراپی میرفتم چون واقعا بچه بودم و ترسیده بودم از اینکه پامو زمین بزارم و به شدتتتت میلنگیدم ببین و من تا میومدم یکم خوب شم دوباره پام مشکست و دوباره همون روال تکرار میشد و خلاصه اینو بگم که من تموم اون مدتو بع علاوه تا 15 سالگی میلنگیدم و نگم از نگاه مردمممو منی ک وقتی اون نگاه های ترحم امیز رو میدیدم دلم میخواست هر طور شده بهشون بگم ببین من مشکلی ندارم فقط چون یه مدت پام تو گچ بوده الان میلنگم و به زودی قراره خوب شم این رفتار من به خاطر این بود ک من مشکل رو نپذیرفته بودم و دایما تلاش میکردم به بقیه بفهمونم تا از شر نگاههاشون راحت شم مطمینا اگه پذیرفته بودم اون مدت راحت تر میگذش برام خلاصه که بپذیر و دنبال این نباش جلو کسی با لکنت حرفنزنی که مباادا بفهمه لکنت داری همین ک باهاش کنار بیای کم کم استرست هم کم میشه و بهتر میشی فقط اینو بدون مردم دنبال سوزه ان و هر طور باشی اگه د مخره کردن داشته باشن مسخره میکنن اگه قصد ترحم داشته باشن ترحم میکنن و ... پس اهمیت نده

میگم مشکلی نداری از اخر حرف هامون که تموم شد تاپیک رو بگی نی نی یار پاک کنه؟ یا تاپیک رو بزاریم شاید بعدا کسی خواست بخونه و بفهمه تنها نیس؟ چیکار کنیم