دیگه مطمئن شدم همسرمو از دست دادم

به باغشون رسیدیم بساط صبحانه را چیدن خوش و بش های معمولی دور میز صبحانه بود

ما بودیم و  خانواده همسرم (پدر  و مادر  و خواهرش) و برادرش و جاریم به علاوه خاله و دخترخاله شان

بعد صبحانه همسرم تو گوشیش رفت منم در جمع کردن میز صبحانه کمک کردم تا اینجا همه چی قابل تحمل بود

نزدیک ظهر پدرشوهر و برادر شوهر و همسرم به حیاط رفتن تا بساط کباب را مهیا کنن

دخترخاله هم بعد از کمی بهشان ملحق شد و از همسرم خواست باهم بدمینتون بازی کنند

با خودم گفتم شروع شد از اینجا به بعد فقط باید تحمل کنی و دم نزنی

کاملا فارغ از جمع با هم بدمینتون بازی کردند حرف میزدن، میخندیدن و یاد خاطرات کردند

حس های بد یکی پس از دیگری بهم غلبه کرد با اینکه از قبل انتظار همین چیزها را داشتم

دلشوره، خشم، حسادت،  غم و همه اینا یکی بعد از دیگری من رو گرفت دیدن ان دو که فارغ از جمع با هم میخندیدن و میگفتن و بازی میکردن حتی حس انتقام از من تو حرکات همسرم نبود حس خرسندی و تجربه لحظات خوب درش موج میزد اصلا حواسش به من نبود

تحمل دیدنشون سخت بود به داخل خانه رفتم و به اتاق پناه بردم خودم مشغول گوشی کردم به دوستم زنگ زدم کمی حرف زدم اما حال بد ولم نمیکرد با اینکه برای طلاق مطمئن بود اما قرار نداشتم تمام کتک کاریهاشو مرور کردم تمام بدرفتاری هاشو به ذهنم اوردم باز اروم نمیگرفتم به پنجره رفتم از پنجره نگاه کردم مشغول بازی بودند و غرق تو لحظاتشون

یاد لحظات دوستی مون افتادم حس های احمقانه اون دوران درونم پر کرده همسرم بهمون جذابیت بود تو دلم گفتم کاش می شد همه چی را درست کرد باز با خودم گفتم چی را میتونستم درست کنم

کی می تونه یه انسان وحشی و پارانویید و خودشیفته رو درست کنه!!!!!

بعد گفتم شاید اصلا اینها نباشه با من اینطور بوده شاید با دختر خالش متمدن رفتار کنه شاید من بلد نبودم

به حال خودم دلم سوخت چه کسی به من رام کردن ادم ها رو آموخت بود؟!

موقع ناهار  رو به روی همسرم  نشستم از عمد نگاهش می کردم

خیلی در احوالات من نبود غذاشو میخورد حرفای جمع رو دنبال می کرد. بعد از غذا هم نتونستم همسرم را تنها

بیابم بهش  از حس و حالم بگم

فقط تو جمع نشستم و لبخند مصنوعی خرج کردم

جمع خانوادگیشم  به من کاری نداشتن نه تیکه ای انداختن نه حرفی، غرق خودشان بودند،  اصلا انگار وجود نداشتم. من رو بااحوالاتم  رها کرده بودن

عصر که شد شوهرم و برادرش به بازار رفتن تا برای شب خرید کنن منم اتاق رفتم و دراز کشیدم در فکر و خیالاتم غرق شدم

دنیای درونم قابل توصیف نیست فقط همین قدر میتونم بگم حسادت زنانه، خشم، غم از دست دادن و بغض بدجور خفه ام کرده بود با کلی چرا بی جواب

هم از خودم عصبانی بودم هم  برای خودم دلم سوزی میکردم

نزدیک غروب شد توی باغ اتش روشن کردن و اهنگ گذاشتن و رقصیدن.  شاهد رقص شوهرم و دخترخاله اش بودم شاهد غمزه،  لوندی و جذابیت همه چیز بودم

باورم نمیکردم این منم و این زندگی از دست رفته من

بازم کسی کاری به من نداشت   خواستم از سر حرص برقصم ولی با کی؟! مثل احمقا لبخند زدم، دست زدم و نگاه کردم و دلم پر از تناقض بود که با دشمنات همراهی میکنی که عیششون طیش نشه

تحمل نکردم و باز داخل اتاق رفتم صورتم تو بالشت بردم و گریه کردم  حس های احمقانه داشتم

یاد دوران دوستی مون می افتادم احساس میکردم به راحتی دارم همه چی رو از دست میدم حتی احساس می کردم همسرم دوست دارم به خودم دلداری میدادم تو باطنشو دیدی حتی اگر خوب و جذاب باشه برای تو نیست

شام خوردیم و بعد شام بساط مشروب مهیا شد تیر اخرم زده شد دلم بدجور لرزید و گفتم این یکی نه!

دیگه تاب نیاوردم سمت همسرم رفتم آروم بهش اصرار کردم امشب مشروب نخوره صدام لرزید خودمم لرزیدم

ولی  یه جواب احمقانه رو دریافت کردم هوا سرده تو هم بخور گرم شی

هیچ وقت به من اجازه نمیداد مشروب بخورم اینبار حتی نمیتونستم به اتاق پناه ببرم گفتم بشین و تا آخر شب را تماشا کن

امیدوارم خیلی کشنده نباشه

از این حس های متعارض که درونمه دارم دیوونه میشم

بدبختی اینجاست که از خانواده خودم کسی در جریان اوضاع زندگیم نیست

فک نمیکنن اینقد مشکلات داریم

خانه اجاره ای پدر مادرم به اسم همسرمه

از اوارگی و حرفای اونام میترسم

کاش میشد یه جا بری که نخوای به هیچ کس جواب بدی

فعلا به لحاظ روحی خیلی داغونم 

به نظرتون با پدر شوهر برای طلاق اقدام کنم که او پیگیر کارام باشه

با اینکه برای طلاق مطمئنم اما دیروز تا مرز جنون رفتم تا صبح نخوابیدم

چه حال خرابیه دارم انگار همه چیز بدتر شده به هیچ کس و هیچ جا تعلق ندارم