من یادمه درست از ۱۴ سالگی فکر میکردم خوشگلم و چون از همه همکلاسیم قیافه بهتری داشتم خیلی به خودم می بالیدم البته شایدم خوشگل نبودما ولی گاهی که میبینم کسی که چهره پایین تری از من داره و از من خوشبختره حس بدی میگیرم و این منو عذاب میده و حتی تو دلم میگم لیاقتش نداره... یا وقتی یه خوشگلتر میبینم از خودم بدم میاد و حس حقارت بهم دست میده دوست دارم از پیشش فرار کنم میدونم این کارم درست نیست و من افکار نفرت انگیزی دارم اما دست خودم نیست من رو قیافم زیادی حساسم...جوری که میتونم ساعت ها فکرم درگیرش کنم! البته فکر نکنین اگه کسی بهم توهین بکنه راجب قیافم به خودم میگیرم ولی درونم خودمو میکشم کاش میتونستم این وسواسمو از بین ببرم
من اصلا اعتماد بنفس ندارم
فکر میکنم زشتم
همه ولی میگن خوشگلم
متوسط رو به بالا
من اصلا قیافه خودم و کلا قیافه هیچکس برام مهم نیست
نمیدونم چرا اینجوریم هیچوقت فکر نکردم زشتم یا خوشگلم
باید رو خودم کار کنم
اتفاقا من خیلی اعتماد بع نفس دارم و همیشه میگم از همه خوشگلترم
من قبلا معمولی بودم
الان خیلی عوض شدم
قشنگ میفهمم از نگاه زن و مرد
خیلی غرور بهم دست میده و این خیلی بده
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
