۲۲ سالمه اینکه زندگیم یکنواخته ازاینکه هیچ رنگ بویی نداره از اینکه افسرده ام ازاینکه همش استرس دارم همش حرص بقیه رو میخورم حسودی این اینو میکنم ک هم سن سالام موفق هستن تو این سن بیشتریا شون یا شوهر کردن یا دانشگاه یا فرهنگیان دارن میخونن بعد من هیچ ن خواستگاری دارم نه قیافه ی ن انگیزه ی نه حوصله درس خوندن نمیدونم چیکار کنم همش میگم دیگه از من گذشته درس‌خواندن از دانشگاه رفتن بیزارم ولی خیلیا میپرسن چیکار کردی همش دارم میپیچونمشون خسته شدم از دروغ گفتن رشته ام انسانیه
نمیدونم چیکار کنم
تو سعی کن بخونی بری ی دانشگاه خوب نشد برو پیام نوری آزادی جایی بخون درستو میری سر یه شغل خوب بقیش همه برات جگر میشه به مرور
دیگه حسودی چی هارو میکنی ؟؟
دلیل اینکه اینو میپرسم میخوام بدونم کسی مشکل منم داره
من ۲۰سالمه تا دلت بخواد تلاش کردم و دویدم
تهش شدم مثل تو هیچی نشدم
و کلی تجربه
تا کی می خوای حسودی کنی جز پیر شدن و افسرده شدن و انرژی بدی که تو زندگیت وارد میشه چی داره جای حسودی بشین تصمیم بگیر برای زندگیت یا درس یا یه حرفه و دل مشغولی درست کن هم حالت خوب میشه هم اعتماد به نفست می‌ره بالا حتی بعدا برای ازدواج هم خوبه
بالخره باید از یه جا شروع کرد قطعا اگر ب کارت علاقه داشته باشی موفقی تو اصلا بگو گلدوزی
اگه حسش رو داری بخون برو سراسری ی رشته خوب و معمول اگر نداری و شرایط مالی داری برو پیام نور یا آزاد بالخره کار گیرت میاد حرکتی بزن خدا هم اوکی میکنه
از جات ک بلند شی حالت بهتر میشه
ب نظرم بشین خوب بخون مگه چیه دیگه درس خوندن
اگه استعداد داری درستو بخون مجردی و امکان درس خوندن یه فرصت طلاییه توو زندگی که بعد ازدواج به سختی میشه بهش دست یافت توی متاهلی برا آدمایی که پشتکارشون خیلی زیاده امکان داره بتونن ادامه تحصیل بدن ولی برا مجردا آسون تره.میتونی یه رشته خوب انتخاب کنی مثل حقوق یا تربیت معلم و..
اگرم استعداد درس نداری یه رشته هنری انتخاب کن مثل آرایشگری خیاطی یا زبان خارجی خودتو مشغول کن هم سرگرم میشی هم یه هنری یاد میگیری که اگه احتیاجت افتاد بتونی درآمد داشته باشی.هم توو اجتماعی و ممکنه از همین طریق برات خواستگارای خوب پیدا بشه
