درد من اینه که دوس ندارم سرکاربرم اونم با بچه ۴ساله
هیچوقت کارکردن رو دوس نداشتم و مصرف کننده بودنو دوس داشتم اماشانس نیاوردم
از ۱۷سالگی کارکردم تاالان که۳۰سالمه.
واسه لیسانس و استخدام بهای گزافی پرداختم اماحالا ناراضی ام.
حاضرم هیچی نخورم هیچی نپوشم ولی سرکارنرم اما مامانم و دوستام نمیذارن میگن پسفرداپشیمون میشی دیگه نمیتونی ازمون استخدامی قبول شی ولی من برام مهم نیست دیگه بریدم.روزام همه تکراری ،دلم مهمونی و ورزش و مسافرت طولانی میخواد نه اینکه مرخصی نداشته باشم.
جای من بودید چه میکردید؟
