منظور دلیله ی حسی دارم انگار ب همه چی رسیذم یا به هیوی نرسیذم این همه دویدم جنگیدمو حرص خوردم
چرا ب خودکشی فک میکنم
چرا خودمو جمع نمیکنم
از شخصیت ضعیف خودم خوشم نمیاد
ولی اراده ندارم
الان دیگه حال روحیم بد داغونه ی زمانی اگه غصه داشتم از سر مسخره بازی گیر میکردم ادای ادمای افسزده در میاوردم ولی الان ی ساعتایی هق هق میزنم گریه میکنم
نمیخابم چهارساله درست نمیشم از خودم خستم
چند سالته ؟؟؟
خوندن آیات خدا
باشگاه و ورزش
سررزنشم نکنید ک مادری باید قوی باشی همین حالاشم بخاطر بچم سرپام قرص خاب میخورم روزای گیجم میگم کاش یکی باشه بچمو بگیره از کارام عقبم ب بچم نمیرسم زندگیم بهم ریخته وابسته مامانمم ک نباشه لنگ میزنه زنذگیم
جالبه خودتون هم قبول دارید این حال بد این فکر خودکشی تماما به تلقین های گذشته مربوطه
کافیه مدتی شکرگذاری رو شروع کنید کتابهای مثبت بخونید موزیک گوش ندید
قرآن بخونید
طبیعت گردی داشته باشیدبا آدم های سمی کم کنید ارتباطتتون رو
همین که بچه داری خودش باید انگیزه ای باشه برای ادامه زندگی .اینکه باید بزرگش کنی و خدای نکرده جای تو رو نامادری واسش نگیره
من ۲۴ سالمه عین شمام .قرصا هیچی خوبم نمیکنه.دخترمم ۱۷ ماهشه.بدون دلیل حالم بده حس میکنم هیچکس دوستم نداره حس میکنم جام تو این زندگی نیست
نمیشه چهارساله بهررراهی رفتم ک حداقل بخابم ب قرص وابسته نشم ولی انگار فایده نداره این حالم وقتی بدتر شد توهم ام اس زدم
ده روز کارم شده بود گریه ی جور ک واقعا میگفتم قبل اینکه مطمعن شم خودمو بکشم
انقدی ک تو ده روز انگشت پام بی حس شد الان هست بعضی وقتا فک میکنم تشخیص دکتر اشتباه نبوده گز گز دستو پا
دق دقم همش اونه ولی چیکار کنم من تو بذترین حالت باردار شدم تازه اهرای بارداری مجبور حالمو خوب کردم ک بعد اومدن بچم حالم بدتر شد.چون ی مدل هزار برابر بدتر از خودم بود بی خابی همیشه داشت الان همش میترسه
حسرت میخورم چه با خودم کردم اخه من اینجور نبودم
الان چش میپره لپم پام دستم ....خستم از خودم
