بنظرتون من زشتم

نه عزیزم من اصلا ن مظلومم ن بی تقصیر 

بزرگترین تقصیرم این بود ک قدر خودمو ندونستم و اجازه دادم بجام تصمیم بگیرن

من تحصیلکردم تو جامعه شغل و وجهه داشتم شوهرم خونه نشینم کرد حالا روز نیست نزنه سرم ک برو خرج خودتو درار

من بی تقصیر نیستم چون جلو بی ادبی و بی فرهنگی و دخالتهاشون سکوت کردم 

ولی خدایی داشتم ک سرجاشون نشوندشون یکیشون مرد یکیشون فلج شده اوندیکی رو جواب کردن و ...

خوشحال نیستم چون دوست داشتم تو خانواده ای باشم که احترام و محبت و باهم بودن باشه ن حسادت و کینه و عقده

من جاریم اومد تو خونه من طلسم ریخت و رفت و خودش بهم گفت زندگیتو ب آتیش کشیدم شما بگو این وسط تقصیر من چی بوده منی ک جز احترام بهش چیزی ندادم علنا ت روم گفت فقط تو منو تو خانواده شوهر آدم حساب میکنی اونوقت اینکارو باهام کرد

قضاوت کردن نشه عادتتون 

منم دوست داشتم دلایلم رو بگم اما واقعا الان حوصله ندارم 

جانم من که شمارو نمیشناسم که قضاوت کنم. 

هر واقعه ای یه سر مثبت داره یه منفی ما عادت کردیم نقش خودمون رو توی مسائل نادیده بگیریم همیشه. البته شمارو نمیگم در کل میگم حتی خودم. 

اگر همه چیز الان به ضرر شماست پس الان دارید بزگترین اشتباه رو میکنید اونم موندن تو چنین وضعیتی هست... 

بخدا چند سال پیش رفتم طلاق بگیرم نمیدونی بچم چ گریه ای کرد بهم گفت مامان یکی از بچه ها مامانش جدا شده خیللی اذیتش میکنن تو بمون بخدا من بزرگ بشم برات جبران میکنم خدا شاهده این حرفا حرفای دهن ی بچه ۶ ساله نیست و من موندم و ساختم و فقط دنیام بچمه 

خیلللی واسه ی مادر سخته بچش اینو بهش بگه بخدا الانم یادم میفته گریه میکنم

فقط باید ی کاری کنم 

اگر صبح تا عصر برم بچم تنهاست کسی رو ندارم عصرها شوهرم میبرش کلاس اونوقت اذیت میکنه میگه خودش بره بیاد میشناسمش عوضیه منم محلم خوب نیست تو رو خدا بگین چ کنم

فدااات 

بخدا با خودم گفتم این بچه ارزش تحمل مرگم داره این ک چیزی نیست موندم و پوست کلفت شدم

بگردم الهی  نمیتونی با پدر مادرای همون بچه هایی که میان کلاس حرف بزنی که اگر خونشون نزدیک شماست بچه شمارو هم ببرن و بیارن؟ 

یا اگر هزینه اش برات مشکلی نیست میتونی سرویس بگیری براش