سلام خانومای عزیز
من یه مامان ۲۶ ساله هستم
پسر ۴ساله دارم
وقتی پسرم کثیف کاری میکنه تو خونه یا جیغ و گریه میکنه اصلا نمیتونم خودمو کنترل کنم عصبی میشم اما کتکش نمیزنم ولی باهاش بد رفتار میکنم و رو پسرم تاثیر گذاشته اونم عصبی شده
اگه راهکاری دارین که میتونه کمکم کنه ممنون میشم راهنمایی کنید
همینکه کتکش نمی‌زنی خیلی خوبه ...سعی کن سرگرمش کنی با اسباب بازی های ک بهش علاقه داره و براش جالبه
مثلا ی ماشین ساده ممکنه سرگرمش نکنه باید ی اسباب بازی جالب باشه
زندایی من وقتی پسرش گریه میکرد از لباسش میگرفت بلندش میکرد میبرد تو اتاق ک دهنش سرویس کنه 🤦🏻♀️😐😂
بی خیالی
مگه اینکه بخواد به خودش ضرر برسونه اونم با زبان خوش تا هفت سالگی با مهربونی باهاش رفتار کنین که هفت سال دوم نتیجه تربیت درستتونو ببینین
مجردم😅
هیچ وقت صدات بلند نکن و رفتار خشمگینانه نداشته باش در همممممه حال با آرامش رفتارکن ،بچه خشت خام هرجور باهاش برخورد بشه همون عمل میاد ،الان اینطورید در برابر اشتباهات آینده اش چطور رفتار میکنید؟
فقط اینو میدونم که اون لحظه بچه پناهی جز مادرش نداره، فکر کن تنها پناهش باهاش بد رفتاری کنه چی میشه ؟؟؟ این فکر رو با خودت تکرار کن شاید کمکت کرد
موقع خراب کاری حواسش رو پرت کن سرگرمش کن یواش یواش عادت میکنی بیشتر خودت رو کنترل کنی و اون لحظه رو ب بازی تبدیل می کنی
ایشاله اونم عصبی شدنش کمتر شه
سلام دوست عزیز.. کتابهای صوتی مثل هنر ظریف بی خیالی رو امتحان کنید برای کسب آرامش.
سلام عزیزم . منم یه مامان دائم عصبانی هستم ، اومدم اینجا هم تجربیات بقیه رو بخونم خیالم راحت شه تنها نیستم هم از مادرای باتجره تر کمک بگیرم . البته تو تاپیک شما همه بیشتر عذاب وجدان دادن تا راهکار. منم بچه سه ساله دارم . از ابتدای زایمانم با شرایط سخت و تنهایی رو در رو بودم همین باعث شد عصبی و زود رنج باشم ، دوتا کارگاه شرکت کردم کلی مطلب خوندم ولی همچنان عصبی میشم ، دخترم دیگه یاد گرفته اگر الان بهمم نریزه یکساعت دیگه می تونه پس انقدر ناراحتیشو ادامه میده تا منفجر بشم ، صادقانه همه کارم کردم هم داد و جیغ زدم هم خودمو زدم در حدی که زیر چشمم کبود شده ، هم اونو تکون دادم، هل دادم، زدم رودستش یا پاش ... عذاب وجدان گرفتم در حدی که می خواستم خودکشی کنم از فشارش ، هر روز میگم چقدر ب _ی _ش_عورم که بچه دار شدم . اما تلاش میکنم هر روز صبح می نویسم و دعا میکنم که بتونم بهتر بشم .امروز فهمیدم چون نمی تونم کاری که انجام میدم رو ول کنم تنش زیادی ایجاد می کنم برای بچه . مثلا کارگر داشتم دخترم خوابش میومد و بهونه می گرفت ولی من همش می خواستم کاررو تموم کنم و اینکه اون بهم چسبیده بود خودم رو هم عصبی کرده بود. در نهایت انقدر در گوشم جیغ زد تو هلش دادم . بعد که عذاب وجدان گرفتم نشستم یه جا اومد با فاصله ازم خوابید. منظورم اینه تنها نیستی عزیزم . حرف این زنیکه های الکی خوشم گوش نده . میری تو زندگیشون متوجه میشی چقدر متفاوتن . اگر آگاه بودن می دونستن شرایط تو کاملا عادیه و ایده آل سازی و دادن حس گناه بدترین کاریه که میشه با یه مادر کرد
