من یه گلایلم که تو این سرزمین شوم،
راهم به قبر و سنگِ گرانیت می رسه
هر روز به قتل می رسم و شعر من فقط
به انتشاره شعله ی کبریت می رسه
دردم هزار ساله مثِ درده حافظه،
درمونشم همونیه که کشفِ رازیه
نسلی که سرسپرده ی عصر حجر شده،
به ساقیای ارمنیه پیر راضیه!
وقتی که زندگی یه تئاتره مزخرفه،
تنها به جرعه های فراموشی دلخوشم
راسکول نیکف یه پیره زنو شقه کرد و من،
با اون تبر فرشته ی الهامو می کُشم…
هی مست می کنم مثِ یه بطری شراب،
که وقتی پاش بیفته یه کوکتل مولوتوفه
یه مجرمه فراری شدم که تو زندگیش،
درگیر یه گریزه بدونِ توقفه
فرقی نداره جاده ی چالوس و راهِ قم،
من مستی ام که خوش داره رانندگی کنه
───┤ ♩♬♫♪♭ ├───
