تو این ۳۶۵ روزِ زمینی، من درخشیدم، خاموش شدم، گم شدم، پیدا شدم، ماه شدم، آبی شدم، سبز شدم، رنگین کمون شدم، اما منو ببین، باز پشت همین میز جادویی نشستم و میخوام ستاره هارو بشمرم. میخوام باعث لبخند تو و انسان ها بشم، میخوام آبی آسمونی بشم، میخوام چال لپ آدم هارو بیشتر ببینم، میخوام یاد بگیرم، میخوام با همه وجودم گریه کنم و بخندم و پیدا شم. من لای موهام همیشه چند تا ستاره طلایی دارم، زیر چشمام چند تا ستاره نقره ای دارم، روی قلبم و نوک انگشتام، ستاره های آبیمو نگه میدارم. من هر چقدر گم شم نور منو پیدا میکنه. میخوام یه بار دیگه روی این کره خاکی، با این موجودات زیبا و شکننده، دور خورشید بگردم. من میخوام زنده باشم، مثل رنگ سبز درخت ها تو بهار.
تو هم تو آخرین روزِ امسال یه چیزی برام بگو تا یادگاری حرفاتونو نگه دارم :")
