⭕️چهارشنبه سوری قدیم یزدی ها چگونه بود؟
👈انحراف یک سنت از شادی تا وحشت
🔹چهارشنبه‌سوری و روزهای منتهی به نوروز به ویژه در استان یزد، ماهیتی جذاب و آرام داشته که در نوع خود آرام‌بخش و نشاط‌آفرین بوده اما در یک انحراف عظیم و بزرگ این آئین سنتی در این روزها تبدیل به روزهای دلهره‌آور و خطرناک و وحشت شده است.
🔹یکی از آئین های سالانه و دیرینه ایرانیان جشن سوری، چهارشنبه سوری یا به عبارتی دیگر چهارشنبه سوری است که ایرانیان در آخرین سه شنبه سال خورشیدی با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن به استقبال نوروز می روند.
🔹چهارشنبه سوری، یک جشن بهاری است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می شود اما در سال های اخیر این مراسم به انحراف رفته و بیشتر به عنوان چارشنبه سوزی شناخته می شود.
🔹به همین دلیل است که هر سال با نزدیک شدن به روزهای پایانی سال، دلهره‌ای عجیب بسیاری از خانواده‌ها را دربرمی‌گیرد؛ دلهره اقدامات خطرناک به بهانه چهارشنبه‌سوری که به طور معمول پیامدهای تلخ و دردناکی به دنبال دارد از جان‌باختن گرفته تا ضایعاتی چون کورشدن، قطع دست و پا و ...
💠آتش برافروختن
در ایام باستان، در چهارشنبه سوری در فضای باز هیزم جمع می‌کردند و با غروب خورشید، آتش می‌آفروختند و شعر می‌خواندند و معتقد بودند با این کار به سوی سلامتی و تندرستی حرکت می کنند.
💠سیب کلوخک
همچنین از باقی مانده آتش، مراسم «کلوخک» را برگزار می کردند. کلوخک این‌گونه بود که مقداری سیب‌زمینی زیر آتش باقی مانده قرار می‌دادند تا پخته شود و می‌خوردند.
💠قاشق زنی
در رسمی دیگر، برخی پارچه بلندی بر سر و روی خود می‌کشیدند تا شناخته نشوند و به در خانه دوستان و همسایگان خود می‌رفتند. صاحبخانه از صدای قاشق‌هایی که به کاسه‌ها می‌خورد به در خانه می‌آمد و به کاسه‌های آنان آجیل و شیرینی، شکلات، نقل و پول می‌ریخت.
💠آجیل مشکل گشا
مردم دور هم جمع می شدند و آخرین دانه‌های نباتی مانند: تخمه هندوانه، تخمه کدو، پسته، فندق، بادام، نخود، تخمه خربزه، گندم و شاهدانه را که از ذخیره زمستان باقی‌مانده بود، روی آتش بو داده و نمک می زدند و می‌خوردند. آنان بر این باور بودند که هر کس از این معجون بخورد، نسبت به افراد دیگر مهربان‌تر می‌گردد.
💠کوزه نو
در اقدامی دیگر داخل کوزه‌های کهنه سکه می‌انداختند و آن را از پشت بام به پایین پرت می‌کردند و معتقد بودند برخی اشیای کهنه را باید از بین برد تا نحسی آن‌ها از بین برود. نیازمندان، سکه‌های داخل کوزه پس از شکسته شدن را برمی‌داشتند. این سنت احتمالاً بر یک اصل بهداشتی نیز متکی بوده‌است
