بیاید اخلاقای بد و تو مخی که داریم اینجا بنویسیم و قبول کنیم که این اخلاق رو داریم.و سعی کنیم به مرور از بین ببریم.
مهم اینه قبول کنیم رفتار بدمون رو.
چون هرچی اخلاق بد رو مخفی کنیم تشدید پیدا میکنه و باعث میشه همون رفتارو در دیگران ببینیم و ناراحت شیم و قضاوت کنیم
فضولم
لجبازی
اعتماد بنفس پایین زیادی مهربون گاهیی ام بی تربیت هر چی از دهنم دراومد میگم
از بین نمیره
زودرنجم
زودرنجم امااااااخیلی زودهم میبخشم
سعی میکنم انتقادپذیر باشم خیلی هم رو خودم کار کردم اما بازم بعضی وقتا موقعی که نقد میکنن رفتارمو می‌خوام جوش بیارم اما ترمزو میکشم
خیلی دیر انس میگیرم و کلا وابسته نمیشم
همه فکر میکنن از دماغ افتادم ولی خدایی خوش اخلاقم
حرف بقیه خیلی بهمم میریزه
اشکمم دم مشکه
صفر و صدم
یه اخلاق گندی که دارم یهو میرم تو خودم و کوچیک ترین رفتار اطرافیانم میره رو مخم و باعث میشه عصبانی بشم سرشون 😔خیلی بابت این رفتارم ناراحتم ،گاهی دل می‌شکنم و واقعا دل خودم بیشتر می‌شکنه
قبلاً اینطوری نبودم ،از وقتی دارم طلاق میگیرم و فشار روحیم خیلی زیاده اینطوری شدم 😔
احساس میکنم زیادتر از حد مجاز ، به آدمای اطرافم روی خوش نشون میدم و احساس صمیمیت میکنم بعد از رفتار خودم پشیمون میشم. مثلا به صابخونه مون به عنوان جبران زحمتی که کشیده بود بهش اندازه یه سینی بزرگ پنیر های تک سفره دادم این دیگه ول کن نبود هر دفعه می‌گفت اگر داری بده
