خیلی از کامنت ها رو خوندم و یه نکته به ذهنم اومد که شاید مفید باشه.
خیلی دوستان از وضع فعلی خودشون شکایت کردن(که شاید همون وضعیت هرچند بد از دید اینا، آرزوی خیلی ها باشه باور کنید حقیقته)
خیلی ها هم گفتن پولدار که باشی همه چی برات عادیه و دیگه زندگی برات لذت نداره و طمع ات زیاد میشه فقط و ...
میدونید مشکل الان کجاست که نظر اکثریت اینه؟
ببینید مهم نیست تو چه سطحی داریم زندگی میکنیم، پولدار یا متوسط یا فقیر.
وقتی ما تازه به یه امکانات کوچیک یا بزرگی میرسیم، اولش کلی ذوق داریم و بابتش خدارو شکر میکنیم.
ولی یکم که میگذره دچار عادت میشیم در حالیکه مثلا هنوز اون ماشینی که خریدیم رو داریم و داره بهمون خدمت میکنه و مارو از اینور شهر به اونور شهر میبره، دیگه مجبور نیستیم منتظر تاکسی یا بقیه باشیم تا مارو جایی ببرن، باهاش میتونیم مسافرت بریم و ... ولی ما دیگه این خوبیاش به چشممون عادی شده
ولی اگه تمرین کنیم هر بار که سوارش میشیم بگیم خدایاشکرت که این ماشین رو دارم و راحت دارم میرم بیرون. هم اون ذوق و لذت زنده میمونه هم همه میدونید شکر نعمت نعمتت افزون کند و اینجوری حتی ممکنه به زودی پشت یه ماشین بهتر باشی و لذتت بیشتر از قبل شه
