با مامانم دعوام شد...

تجعبه دارم که میگم .من تاحالا از گل کمتر به مادرم نگفتم چند بار در دعوای پدرومادر حف را به پدرم دادم وقتی باهام دردل میکرد.اونم با احترام.یه بار گریه کرد و گفت انشاله بست بیاد‌به خدای محمد همون اتفاق در زندگی خودم افتاد عین همون اتفاق.و من به پاش افتادم که حلالم کن.و فهمیدم تمام اون مدت حق با مادرم بوده .و هنوز درگیر اون مشکلم‌.

مادرم یه زن مهربون و سختی کشیده است و من ندانسته قضاوتش کردم در صورتی که کسی را نداشت و می اومد پیش من درددل میکرد

مسلما ازدواج عاقلانه و درست چون اگه کورکورانه و بخاطر فرار بخای تصمیم بگیری ممکنه خدای نکرده اوضاعت از الانت خیلی بدتر بشه 

خیلیارو دیدم که این اشتباهاتو کردن متاسفانه

انشانه که بهترین اتفاق برات بیافته و دل هردوتون نرم بشه.عزیزم الان سرت باد داره وقتی سنت رفت بالاتر و متاهل شدی اون وقت هست که کمبودشا حس میکنی و خدایی نکرده اگه نباشه میفهمی چه نعمتی را از دست دادی.تو از گ شت و خونشی چطور میشه ازت بدش بیاد؟! ببین چه کاری کردی که عصبانیش کرده.تو تغییر کن اونم تغییر میکنه

منم از همین میترسم تحت فشار کاری کنم نشه جبرانش کرد

انشالله خوشبخت بشی

من جای تو بودم سال بعد هیچی براش نمیگرفتم

مامان من خیلی پر توقع و مغروره هیچی و هیچکسو آدم حساب نمیکنه خیلی همیشه دنبال بهانه و دعواس همیشه ایراد میگیره همیشه میخاد بزنه تو سَر آدم خیلی بدجنسه برا بچه هاش بجز یکی از خواهرام که فقط اونو دوس داره خیلی تبعیض قائل میشه مثلا اون خواهرم خیلی وضع مالیش از من بهتره اما از اون توقع نداره اون روز مادر هیچ بهش نداده بود ولی برا من اینجوری میکنه،نبرمم همش گله میکنه میگه بچه های مردم روز مادر فلان میگیرن بهمان میگیرن...

خیلی خسته ام از دستش نمیدونم باید سرمو کجا بکوبم از دستش چندماه پیش برا اولین بار باهاش قهر کردم ۳ ماه ،توی اون ۳ ماه یه مشکل بد برام پیش اومد گفتم این آه اونه بزار باهاش آشتی کنم حالام آشتی کردم اینجور میکنه

۳ ماه پیش یه بَل بشویی باهام راه انداخت میگفت اومدم خونتون یچه ات سرم داد کشیده همش تقصیر تو پدرشه احتمالا از شما یاد گرفته به من بی احترامی کنه 😐هرچی بهش میگفتم نه مادر ابن بچه است عقلش نمیرسه به خرجش نمیرفت که نمیرفت پشت تلفن میخاست بخورتم،منم انقد گریه کردم از دستش گفتم آخه تا کی بهانه الکی میگیره بزار یه بار باهاش قهر کنم ....

مجردم که  بودم بخاطر فرار از دستش همش دوس داشتم زودتر ازدواج کنم از ۱۸ سالگی به فکر شوهر کردن بودم انقد اذیتم میکرد

دقیقا من میدونم چی میگی درکت میکنم با این حرفت که خوندم....

من یادمه ۱۴ سالم بود خواهرم دانشجو بود هیچکاری توی خونه نمیکرد مامانم از من توقع داشت میگفت تو باید کار کنی با اینکه من بچه تر بودم یه بار بهم گفت ترشیده وقتی دعوام کرد سر کار کردن...منم نوجوان بودم روحیه ام حساس بود انقد گریه کردم و هق زدم حس سربار بودن میکردم  حس میکردم هیچکی تو دنیا دوسم نداره با اینکه من از بچه گی خیلی بچه آروم و گوشه گیری بودم اصلا کلری به کسی نداشتم و اذیتی نداشتم ولی مادرم از بچه گی خواهرمو به من ترجیح میداد و این یه عقده شد توی دلم ازش هنوزم که هنوزه طرفدار خواهرمه اگه خواهرم بدترین بلارو به سرش بیاره هیچی نمیگه اما از من همش دنبال بهانه و دعواس با اینکه متاهلم هستم

ان شاءالله یه ازدواج خوب قسمتت بشه عزیزم

بخدا که راحت نشدم هنوزم که هنوزه به پَر و پام میپیچه

خدا خودش قضاوت کنه به دادم برسه از دستش نه میتونم باهاش قهر کنم نه میتونم باهاش توی رابطه باشم چون همش باعث عذاب و خودخوریمه خودمم موندم چیکار کنم از دستش