اونایی که دو تا بچه دارن بیان

برادر بزرگترم رو کمتر میبینم. خواهر کوچکم رو بیشتر میبینم. اما اصلا کاری به رابطه ی الانمون ندارم. الان نمیگم کاش خواهرم نبود یا مثلا مشکل شدیدی ندارم. فقط وقتی سبک سنگین میکنم میبینم که تا زمانی که برادرم و خودم بودیم خیلی زندگی راحت تر و با آرامش بیشتر داشتیم. من که الان طرفدار تک بچه شدم اصلا

حالا بچه من اصلا اذیت نمیکنه زیادم دست تنها نیستم مامانم خیلی کمکم میکنه اما همسرم که اصلا دیگه بچه نمیخواد منم همینطور. واقعا نمیدونم چی شده انگار تفریح زندگیمون خیلی کم شده محدود شدیم به خاطر همین دیگه بچه نمیخوایم

خوبه ک همونم دارین مایه خونه داریم ک هنوز نصفه هست ماشین نداریم مستاجریم شوهرمم کارگردعاکن حداقل بتونیم ماشین بخریم ناشکری نمیکنم سلامتیمون از همه چیزمهم ترع ولی بازم ادمیزارحریص مال دنیاس من میگم اگ بچه دوم ب دنیابیادمن چجوری برم خونه مامانم ک دورع اونم بادوتابچه یاچجوری جایی برم

بهت قول میدم بعدانظرت عوض میشه حالاببین کی گفتم من مث توسرسخت بودم میگفتم نمیخوام امامهرش ب دلم نشسته دیگه

انشاالله عزیزم

عزیزم بالاخره یه واقعیتی رو گفتم حالا اگر ترسناکه ببخش منو. من دارم راجع به یه کل صحبت میکنم. درباره کل زندگی نه فقط الان. الان همه چیز اوکیه ولی خاطرات بد کودکی رو چه کنم؟ بحث من دقیقا خواهر خود من نیست که. بحث من تعداد بچه هاست و شرایطی که خوب و بد در کنار هم قرار میگیره‌. در کل وقتی همه چیزو در کنار هم میسنجم مطمئن میشم که دو تا بهتر از سه تا و یکی بهتر از دو تا هست. شما خودت تک فرزند بودی؟

امیدوارم بهترین تصمیم رو بگیرم در آینده. الان که مغزم حالت استند بای داره فعلا

خوب احساس خودت راجع به تعداد فرزندایی که بودین چیه؟ خودت اذیت نشدی؟ بچه دوم چطور؟ و بچه سوم چطور؟ 

من مطمئن هستم هم خودم هم خواهرم هم برادرم خیلی اذیت شدیم. تازه ما تو شرایط فوق العاده عالی بزرگ شدیم‌. مادرم که روانشناس و مشاور خانواده هست‌. شغل پدرم هم عالی و درآمد هم کم نبوده. همیشه خونه و ماشین هم داشتیم. بحث من مسائل روحی و روانی ای هست که وجود هر بچه ای ایجاد میکنه

پس مطمئن باش برای همه همین شرایط هست. الان همسرم دو تا خواهر داره و یک برادر. اما ارتباط با هر کدومشون خیلی خیلی کم هست. همه شون هم آدمای خوبی هستن و مشکل خاص و حادی وجود نداره. موضوع اینه که مدل زندگی آدما عوض شده هر کسی میره پی زندگی خودش. الان بیشتر روابط بین دوست ها بر قرار هست به نظرم.

منظورم در کل اینه که به خاطر اینکه بچه ها با هم در آینده ارتباط داشته باشن و تنها نمونن نمی تونیم الان تصمیم بگیریم که بچه بیشتر بیاریم. ما فقط باید به الآن و دوران بچگی اون ها نگاه کنیم و بسنجیم. ارتباط آینده اصلا ملاک نیست چون در واقع اصلا قابل پیش بینی نیست. بسیاری از خواهر و برادرها هستن که جونشون برای هم در میره و بسیاری هم هستن که به خون هم تشنه هستن. 

یه پدر و‌مادر آگاه برای به دنیا آوردن هر بچه ای به شرایط همون بچه دقیقا توجه میکنن. یعنی باید به همون اندازه که اولی رو خواستن دقیقا به همون اندازه دومی و سومی رو هم بخوان نه بخاطر اینکه اولی تنهاست دومی رو بیارن این اشتباهه