من یک پسر دوسال و نه ماه و‌یک پسر چهارماهه دارم
خیلی دارم از لحاظ ذهنی اذیت میشم
همش احساس مبکنم دارم در حق اولی ظلم میکنم یا به کوچیکه محبت نمیتونم بکنم
همش تو مغزم پره
پسر بزرگم هر حرفی میزنه من ب دهنش نکاه میکنم ببینم چی میگه یه وقت مثلا اذیت نباشه
صبا باهاش یکم بازی میکنم دیگه براش تی وی میزارم عذاب وجدان میگیرم
دقیقا شرایط منو داری
من اولی ۳ سال و ۲ ماه ، کوچیکه ۱ ماه
حتی شبا کوچیکه رو کنار خودم نمیخوابونم ، وقتی شیرمیخواد یا گریه میکنه برش میدارم باز میزارم سر جاش
موندم اصلا
از تنهاییی بدم میاد دوست دارم کسی پیشم باشه یا برم خونه کسی وقتی تنها میشم حالم بدتره
واقعیتش سخته من پسرم ۶سالشه باردارم همش حس میکنم بچه اولم اون توجه رو نداشته باشه دیگه
بزرگ میشن هم بازی هم میشن چاره چیه
عزیزم ب نظرم این نوع عذاب وجدان رو اکثر مادرا دارن
از جمله خودم 😔
من دوتا دختر دارم وقتی مثلا از بزرگه نظر بخوام نظر کوچیکه روهم میپرسم یا سعی میکنم لباساشون شبیه هم باشه که بینشون حسادت پیش نیاد
عزیزم پسرای منم تفاوت سنیشون مثل بچه های شماس پسربزرگم 5سالنیمشه پسر کوچیکم دوسالو یک ماه منم حس شمارودارم زیادنمیتونم باهاشون بازی کنم
طبیعیه که الان به خاطر شرایط سنی هاشون بیشتر از این نتونی باهاش بازی کنی. تا حدود یک سال دیگه هم کارت سنگینه اما بعدش هم تا حدودی کارت سبک تر میشه، هم اونا تا حدی میتونن با هم بازی کنند و هم اینکه بزرگه به سنی میرسه که میتونی بذاریش مهدکودک تا با همسن هاش بازی کنه و شادتر باشه.
من ۴ تا بچه دارم همشونم کوچیکن واین عذاب وجدان هررو زو هر شبمه
