نامه‌ی دکتر علی شریعتی
به همسرش موقعی که دعوا کرده بودنه:
"عزیزِ مهربانِ بداخلاقِ صبورِ تندجوش،
پرحرفِ حرف نشنو، بدترین بد و خوب‌ترین خوب،
با وی نتوان زیستن، بی وی نتوان بودن؛
یک جور درهم برهم، شلوغ پلوغ،
قروقاطی عزیزی که تورا نمیتوانم تحمل کنم
و بی تو نمیتوانم زندگی کنم :)
