هميشه فكر ميكردم ازدواج كنم چه خوبه كه شوهرم خواهر و برادر زياد داره و با هم رفت و امد ميكنيم. اخه هر كدوم يك نقطه دنيا هستند.
اما از روزي كه ازدواج كردم تا الان كه ١٥ سال ميگذره هيچكدوم رو نديدم. حتي اوني كه تو همين شهر نزديكم بود. بچه من اصلا نميدونه عمه و عموهاش كي هستند. به شوهرم زنگ ميزنن نميكنن اقلا تلفن رو بگيرن و با بچه ها حرف بزنن.
اصلا براشون مهم نيست تصويري بچه هام رو ببينن و يا عكسش رو ببينن. تا حالا ما رو دعوت نكردند. يكبار گفتند بياييد براي جشنشون ولي هتل گفتند بريد كه ما هم نرفتيم.
بي عاطفه تر از اينها تا حالا نديدم. مگه ميشه ادمها انقدر بد باشن.
خيلي سعي كردم باهاشون گرم بگيرم و زنگ ميزدم. حتي چند سال پيش گله كردم پيششون كه من ميخوام روابط بيشتر باشه ولي اونها بدتر كردند. خوش بحال شماهايي كه خانواده شوهر خوبي داريد. قدرش رو بدونيد. درسته من ازشون دور هستم ولي تلقني هم معرفت ندارن. ماهي يكبار به شوهرم زنگ ميزنن ولي همون هم نميگن تلفن رو بزنت بده. ازشون متنقرم
ظالم هم سالم هست. انقدر بدي بهم كردند هيچيشون هم نشده…
